Reklama

Wspólnota modlitwy i pracy

Niedziela kielecka 13/2003

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z ks. kan. Edwardem Nowakiem - proboszczem parafii św. Wojciecha w Książu Wielkim oraz z ks. Bartłomiejem Pieronem - wikariuszem parafii rozmawia ks. dr Jerzy Ostrowski

Ks. Jerzy Ostrowski: - W czym przejawia się specyfika duszpasterskiej posługi w parafii Książ Wielki?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. kan. Edward Nowak: - Do tej pory pracowałem w parafii Nowiny - parafii stosunkowo młodej, typowo robotniczej i bardzo dynamicznej. Mieszkali tam ludzie z różnych regionów Polski. Przez duszpasterstwo i zaangażowanie w życie religijne wszyscy integrowali się w jedną, zwartą całość. Książ Wielki jest natomiast parafią typowo rolniczą, z pięknymi tradycjami i bogatą historią. To dawne miasto z pałacem Myszkowskich, ze szkołą na zamku, z bardzo starym kościołem, w którym przez wiele lat posługiwali księża z zakonu augustianów.

- Jakie są uwarunkowania duszpasterskiej posługi w Książu Wielkim?

- Ludzie lepiej się znają. Środowisko jest małe, szczególnie w wioskach. Sądzę, że duszpasterz musi dostrzegać problemy tych ludzi i ich rodzin. Inicjatywami i działaniami duszpasterskimi powinien integrować wiernych, ucząc ich wzajemnej odpowiedzialności. Zwłaszcza dzisiaj, w czasach bardzo trudnych dla ludzi pracujących na roli, potrzebują oni dobrze zorganizowanej pracy duszpasterskiej.

Reklama

- Jakie jest zaangażowanie i poczucie odpowiedzialności wiernych za wspólne dobro, jakim jest parafia?

- Niczym specjalnym nie różnimy się od innych wspólnot parafialnych w diecezji czy w Polsce. Na podstawie dotychczasowego doświadczenia i obserwacji sądzę, że połowa parafian odpowiada na wezwanie duszpasterza i troszczy się o kościół. Są świadomi, że parafia daje im możliwości rozwoju ich wiary, ale także przygotowuje do odpowiedzialnego życia w rodzinie i społeczności lokalnej. Trzeba tylko większego dynamizmu apostolskiego, aby przekonać obojętnych i słabo zaangażowanych w życie wspólnoty parafialnej. Oczywiście, to wymaga nowego spojrzenia na całe duszpasterstwo, które należy uczynić bardziej misyjne.
Parafia liczy 2660 wiernych i niestety coraz bardziej się starzeje. W ciągu czterech lat było dwieście pogrzebów i tylko osiemdziesiąt chrztów. W niedzielnej Mszy św. uczestniczy ok. 900 osób. Nie jest to stan idealny. Duże odległości do kościoła parafialnego (4-6 km), nie najlepsze drogi, brak zorganizowanej komunikacji - to wszystko zmniejsza liczbę przychodzących na niedzielną Mszę św.

- Czy w parafii działają stowarzyszenia albo grupy religijne?

- Obecnie w parafii są cztery koła różańcowe. Próbujemy stworzyć krąg biblijny z udziałem osób dorosłych. Jest też dosyć liczna grupa ministrantów.

- W Książu Wielkim jest stare sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia...

Reklama

- Tak, to prawda. Sanktuarium nasze ma charakter lokalny. Czasami odwiedzają nas grupy pielgrzymkowe, które jeżdżą z Warszawy do Krakowa. Modlą się i zwiedzają nasz zabytkowy kościół. Kult Matki Bożej Pocieszenia jest jednak żywy wśród parafian. Kiedykolwiek przechodzę obok kościoła, zawsze widzę kogoś modlącego się.
Początki tego Sanktuarium sięgają XVI w. Sam obraz Matki Bożej jest datowany na 1525 r. W 1648 r., jak podaje dawna kronika parafialna, w Książu Wielkim dokonał się cud - uzdrowienie sparaliżowanego człowieka ze Skalbmierza. Od tego czasu, aż do lat przedwojennych, przybywały tu liczne grupy pielgrzymów ze Skalbmierza. Niestety, obecnie pielgrzymka ta zanikła.

- Co należałoby zrobić, jakie podjąć inicjatywy, aby ożywić Sanktuarium?

- Myślę, że po renowacji ołtarza będzie więcej możliwości, aby ożywić kult Matki Bożej Pocieszenia. Na początek zaczniemy od dekanatu. Planujemy zorganizowanie pielgrzymki młodzieży dekanalnej i (zgodnie z sugestią Wydziału Duszpasterstwa Kurii) dzieci komunijnych lub bierzmowanych. W dekanacie naszym nie ma drugiego sanktuarium. Chodzi więc o współpracę wszystkich duszpasterzy tego dekanatu, aby ożywić dawną tradycję. Wiele mogą uczynić też sami wierni. Swoim apostolstwem, troską o piękno tego miejsca, mogą dynamicznie popularyzować słynący wizerunek Matki Bożej.

- Czy neoprezbiterowi trudno jest odnaleźć się w parafialnej pracy duszpasterskiej po dopiero co zakończonej seminaryjnej formacji?

Ks. Bartłomiej Pieron: - Z pewnością czas, w którym przyszło mi podjąć pracę i posługę duszpasterską jest trudny i wymaga wysiłku, aby treści przekazane nam w czasie studiów seminaryjnych umiejętnie i zrozumiale przekazać wiernym. Chodzi przecież o wypracowanie takiego sposobu przekazu Ewangelii, aby był zrozumiały przez człowieka i prowadził go do wiary w Jezusa Chrystusa. Na pewno ogromnego wysiłku wymaga katecheza, ale również przepowiadanie w czasie liturgii. Przekonuję się, że nie wszystkie założenia teoretyczne można przełożyć na praktykę.

Reklama

- A jak jest z katechezą w tej wspólnocie parafialnej?

- Katechezą obejmujemy nie tylko młodzież i dzieci, które pochodzą z naszej parafii, ale też całą młodzież, która chodzi do szkół. W Książu Wielkim i w okolicach są cztery szkoły: gimnazjum, Zespół Szkół Średnich oraz dwie szkoły podstawowe. W dzieło katechizacji, oprócz mnie, zaangażowany jest także Ksiądz Proboszcz, ks. Henryk Jeżowski - proboszcz z Przybysławic, oraz troje katechetów świeckich - panie: Ewa Łebek, Beata Krochmal i Maria Turek.

- Jaka jest młodzież w Książu Wielkim?

- Jak wszędzie, młodzież potrzebuje wiele troski. Troska ta wynika z tego, że młodzi ludzie przychodzą do szkoły z różnymi problemami. Wymagają, aby przekazać im takie wartości, które nie zawiodą. Oczekują także prawdziwie braterskiej miłości, wyciągniętej, pomocnej dłoni. Oni czekają na dobrych ludzi, nowe inicjatywy. Ludzie młodzi są często osamotnieni. Kościół powinien im pomóc. Jako zaczynający pracę duszpasterską wierzę, że Kościół z tego zadania wywiąże się jak najlepiej.

- Czy młodzież chętnie słucha Dobrej Nowiny o Jezusie?

Reklama

- To zależy. Wszystko zależy od środowiska, od domu. Jeżeli młody człowiek widzi modlących się rodziców, którzy wybierają się razem do kościoła, pochylają się nad fragmentem Pisma Świętego, darzą się dobrym słowem, to jest mu o wiele łatwiej słuchać Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie.

Ks. kan. E. N.: - Oczywiście, że młodzież, która przeżywa problemy w domu, jest bardziej agresywna i niespokojna. Parafia może sprostać rodzącym się problemom wychowawczym, jeśli będzie miejscem wzajemnej współpracy wychowawców, katechetów i rodziców. Tylko dzięki takiej współpracy można wiele nauczyć młodego człowieka. Czasami troszczymy się, aby w szkole uczniowie mieli same piątki. I dobrze. Trzeba jednak pamiętać, że szkoła i parafia, oprócz rodziny, mają uczyć odpowiedzialnego życia. To bardzo ważne zadanie, szczególnie dzisiaj, w świecie totalnego pomieszania i zagubienia.

- Jak można wpłynąć na ożywienie religijności młodego pokolenia?

Reklama

Ks. B. P.: - Trzeba mieć dla młodego człowieka wiele czasu i konkretne propozycje duszpasterskie. W naszej parafii jest młodzież, która przychodzi na spotkania kręgu młodzieżowego. To nie jest spotkanie towarzyskie, ma ono swój porządek, przebieg i wymagania.
Podobnie, jeśli idzie o grupy ministrantów - tych młodszych i starszych. Im trzeba coś konkretnego przedstawić. Jak przekonają się, że tu mogą się nauczyć dobrych rzeczy, to przyjdą, znajdą czas - nawet mimo znacznych odległości. W pracy nad młodym człowiekiem niezmiernie ważny jest klimat otaczającego środowiska, który tworzą: rodzina, parafia, szkoła.
Dla mnie praca z młodzieżą to czas bardzo owocny. Cieszy mnie, gdy widzę młodzież, która pomimo tego, co proponują mass media, chce znaleźć czas dla Boga. Potwierdzeniem tego jest udział młodzieży w grupie biblijnej czy w grupie ministranckiej.

Ks. kan. E. N.: - W pracy duszpasterskiej trzeba wykorzystać wszystkie środki: prasę i książkę katolicką, a także środki audiowizualne. Dla nas bardzo poważnym problemem jest brak sali katechetycznej, w której mogliby się spotykać ministranci, dorośli i dzieci.
Bardzo duży nacisk kładziemy na rekolekcje wielkopostne. Chcemy dotrzeć do środowiska młodzieżowego i dzieci. Rekolekcje odbywają się równolegle w gimnazjum, w szkole podstawowej i w Zespole Szkół Średnich. W ciągu kilku dni rekolekcyjnych młodzież uczestniczy w 40 spotkaniach, w szkole i w kościele.

- Ostatnio w parafii rozpoczął się kurs przedmałżeński...

- Uczestniczy w nim 50 osób. Jest to młodzież z całego dekanatu Wodzisław. Co dwa lata organizujemy kurs na zmianę z parafią w Wodzisławiu. Spotkania rozpoczynają się Mszą św., później są konferencje formacyjne. Ponieważ obecnie nie można kursu przedmałżeńskiego prowadzić w szkołach średnich, będzie zapewne przybywać uczestników parafialnego kursu przedmałżeńskiego.

- W czym Ksiądz dostrzega wartość prowadzenia takiego kursu przedmałżeńskiego?

- Myślę, że to jest przede wszystkim przygotowanie do zawarcia sakramentu małżeństwa i równocześnie pokazanie drogi życia chrześcijańskiego, która często nie rysuje się dość wyraźnie. Dzisiaj, kiedy obserwujemy rozpad rodzin, takie przygotowanie pozwala młodemu człowiekowi pełniej spojrzeć na życie i problemy, które są przed nim.
Korzystając z życzliwości Niedzieli Kieleckiej, na jej łamach chciałbym powiedzieć: "Serdeczne Bóg zapłać" wszystkim parafianom za zaangażowanie, troskę o potrzeby duchowe i materialne naszej wspólnoty parafialnej. Dziękuję za życzliwość dla kapłanów.

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rozpoczęła się peregrynacja relikwii świętego Carlo Acutisa

2025-10-01 11:41

[ TEMATY ]

diecezja świdnicka

peregrynacja relikwii

ks. Emil Dudek

św. Carlo Acutis

ks. Aksel Mizera

ks. Mirosław Benedyk/Niedziela

Relikwie świętego Carlo Acutisa podczas spotkania młodych Lite for Life w Wambierzycach

Relikwie świętego Carlo Acutisa podczas spotkania młodych Lite for Life w Wambierzycach

Święty Carlo Acutis to młody człowiek, który swoim krótkim życiem pokazał, że świętość jest możliwa także w XXI wieku. Wyróżniała go niezwykła dojrzałość wiary i konsekwencja w codziennych wyborach. Nie uciekał od świata młodych, ale potrafił odnaleźć w nim głębię – grał w gry komputerowe, korzystał z internetu, miał przyjaciół. A jednocześnie żył tak, jakby codziennie chciał zostawić po sobie ślad miłości Boga. To właśnie jego świadectwo stało się punktem odniesienia dla rozpoczętej w diecezji świdnickiej peregrynacji relikwii.

28 września w kolegiacie Matki Bożej Bolesnej i Świętych Aniołów Stróżów w Wałbrzychu zainaugurowano czas nawiedzenia relikwii świętego nastolatka. W związku z tym wydarzeniem przez całą niedzielę kazania głosił ks. Aksel Mizera, wikariusz parafialny. Jego słowa, pełne odniesień do życia Carlo, wybrzmiały szczególnie mocno.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Spekulacje na temat tytułu i treści pierwszej encykliki papieża Leona XIV

2025-10-01 15:46

[ TEMATY ]

Encyklika

Leon XIV

Vatican Media

Leon XIV

Leon XIV

Watykaniści spekulują obecnie na temat nazwy i treści dwóch pierwszych papieskich dokumentów nauczania Leona XIV. Powszechnie oczekuje się, że jego pierwsza encyklika będzie dotyczyła wyzwań stojących przed ludzkością w związku ze sztuczną inteligencją. Rzymski portal „Silere non possum” poinformował w środę, że łaciński tytuł dokumentu będzie brzmiał „Magnifica humanitas” - „Wspaniała ludzkość”.

Od momentu wyboru Leon XIV wielokrotnie wypowiadał się na temat szybkiego rozwoju sztucznej inteligencji i ostrzegał przed zagrożeniami związanymi z tym postępem technologicznym. Według „Silere non possum” pierwsza encyklika nowego papieża poświęcona globalnemu megatematowi sztucznej inteligencji może mieć podobne znaczenie jak historyczna encyklika „Rerum novarum” papieża Leona XIII z 1891 roku. W encyklice tej po raz pierwszy papież zajął się konsekwencjami industrializacji, inicjując tym samym katolicką naukę społeczną.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję