Reklama

Niedziela w Warszawie

Ikona Bitwy Warszawskiej

Wojna polsko-bolszewicka miała wszelkie znamiona wojny religijnej, była zderzeniem cywilizacji chrześcijańskiej z siłą antyreligijną. To była walka dobra ze złem, a 27-letni kapłan stał się ikoną cudownego zwycięstwa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ksiądz Ignacy Skorupka z krzyżem w ręku, który oddał życie na ołtarzu ojczyzny szybko stał się bohaterem masowej wyobraźni. Po zwycięskiej Bitwie Warszawskiej w 1920 r. stał się idolem ówczesnej „popkultury”. To jemu dedykowano spektakle, malowano obrazy uwieczniające jego bohaterstwo, wydawano książki, a nawet uwieczniono kapłana w początkującej polskiej kinematografii.

W 1930 r. Jerzy Kossak namalował obraz „Cud nad Wisłą”, na którym centralną postacią jest ks. Ignacy Skorupka, nacierający na bolszewickie hordy z krzyżem w ręku. Taka narracja wokół mężnego kapłana, który był nieodzownym bohaterem „Cudu” była propagowana na masową skalę. „W martwej dłoni trzyma jeszcze wizerunek Zbawiciela, którego czynnem życiem swoim naśladował i ofiarną śmiercią stał się Jemu podobnym. Zbroczona krwią ziemia polska była mu jakby krzyżem, na którym ofiarował się niebu za wolność i dobro narodu. Słońce wschodząc w dniu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny nad martwymi zwłokami bohatera uczyniło około skrwawionej głowy jasną aureolę z promieni jutrzenki” – pisał w 1921 r. ks. Józef Makłowicz w specjalnej broszurze poświęconej ks. Skorupce.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Społeczeństwo polskie było przekonane, że Bitwę Warszawską, która wydawała się nie do wygrania, udało się zwyciężyć dzięki interwencji z niebios. – Informacja o śmierci ks. Ignacego szybko się rozniosła oraz została wydana decyzja o tym, żeby zwłoki księdza zostały przewiezione do Warszawy, mimo że mogiły poległych w walce znajdują się pod Ossowem koło Wołomina. Pochowano ks. Ignacego z wielkimi honorami. Księdzu nadano pośmiertny awans do stopnia majora i odznaczono krzyżem Virtuti Militari – mówi prof. Wiesław Wysocki, historyk z UKSW.

Szybko zaczęto nazywać ulice imieniem ks. Skorupki. W 10. rocznicę Bitwy Warszawskiej w Łodzi stanął jego pomnik. Był też pomysł, by na jednym z głównych placów Warszawy postawić jego pomnik, który zostałby odlany z armat zdobytych na uciekających bolszewikach. To byłby chyba najbardziej wymowny symbol zwycięstwa dobra nad złem – chrześcijańskiego ducha nad barbarzyństwem komunistów.

Choć na polu walki nikt nie zauważył kiedy zginął ks. Skorupka, niemniej chwila śmierci tego kapłana odwróciła bieg wojny i przeważyła szalę zwycięstwa. „Dlaczego tak podnoszą i gloryfikują śmierć ks. Skorupki przed wszystkimi ofiarami wojny? Chwila śmierci ks. Skorupki jest punktem zwrotnym w bitwie pod Ossowem i w dziejach wojny 1920 r. Do tej chwili Polacy uciekali przed bolszewikami, odtąd uciekali bolszewicy przed Polakami” – tak zapisał w swoim pamiętniku kard. Aleksander Kakowski, metropolita warszawski, który zezwolił ks. Skorupce na posługę w wojsku.

Jak iskra

Reklama

Ks. Ignacy Skorupko był synem swojej epoki. Dorastał w zaborze rosyjskim w rodzinie o długich powstańczych tradycjach. Doskonale wiedział, czym była walka o niepodległość dla pokolenia jego ojca i dziadków. I choć sam stał się mitem II Rzeczpospolitej, to czerpał i wychowywał się na idei XIX-wiecznych powstań narodowych. Jako młody ksiądz posługujący w Rosji widział, jak bardzo zbrodniczym systemem jest komunizm i jakie spustoszenie niesie rewolucja bolszewicka.

W przedwojennych biogramach ks. Skorupki powtarzają się jego cechy przywódcze. Już w gimnazjum potrafił zjednać sobie grupy nastolatków, którym opowiadał o powstaniach i walce o niepodległość. Był też niekwestionowanym liderem kleryków w seminarium, a później jako kapłan tworzył grupy skautingu dla katolickiej młodzieży. Nic dziwnego, że gdy młody ksiądz wrócił do Warszawy abp Aleksander Kakowski skierował go do pracy z młodzieżą szkolną. W sierpniu 1920 r. zabrał ze sobą tę młodzież i pokazał, że są wartości cenniejsze od życia.

„Żołnierz nasz był bardzo znużony, przygnębiony ciągłym cofaniem się. Nastąpiło rozluźnienie, dezercja, bo od dwóch miesięcy brakło zwycięstwa. Wielu myślało, że nasza armia nie zdobędzie się już na energiczne uderzenie” – tak pisał o ks. Skorupce w 1921 r. publicysta i teolog katolicki ks. Józef Makłowicz. „Ale dzielność żołnierza polskiego była jeno na chwilę zgnębiona, trzeba było tylko iskry, która męstwo w wielki płomień rozpaliła. Tą iskrą, która wśród czarnej prawie rozpaczy roznieciła zapał na czołowym, najważniejszym odcinku linii bojowej, już u bram stolicy, było właśnie ofiarowanie się księdza Skorupki i świeży zapał ochotników, przez niego prowadzonych”.

Z pokolenia na pokolenie

Reklama

Bohaterski kapłan upalnego sierpnia 1920 r. dołączył do grona duchownych z minionych epok. W przedwojennej publicystyce był porównywany do o. Kordeckiego podczas obrony Jasnej Góry. Ks. Makłowicz porównywał go do bohaterskich kapłanów Konfederacji Barskiej, Powstania Listopadowego i Styczniowego, którzy również oddali życie za ojczyznę.

Niespodziane zwycięstwo w 1920 r. sprzyjało budowaniu mitów, które były potrzebne zarówno młodemu państwu, jak i Kościołowi. To przecież było wspólne zwycięstwo zarówno polskiego oręża, jak i siły ducha. Na tym wydarzeniu budowano narodową tożsamość oraz wychowywano pokolenie, które w 1939 r. znów musiało zdać egzamin ze swojego bohaterstwa. Zwornikiem tych dwóch pokoleń jest postać brata ks. Ignacego Skorupki – Kazimierza, który walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, tak jak brat był działaczem harcerskim w II RP, a później współtwórcą Szarych Szeregów. Został zamordowany przez Niemców w obozie koncentracyjnym na Majdanku.

Reklama

Pokolenie Kolumbów zostało wychowane na wartościowym micie. Gdy stanęli do walki o swoją wolność i godność w sierpniu 1944 r., pośród nich byli niezłomni kapelani, którzy wzorowali się na postaci ks. Skorupki. Podczas Powstania Warszawskiego bardzo ważnym zadaniem duszpasterzy było krzepienie serc. Kapłani powstańcy, podobnie jak ks. Ignacy Skorupka w roku 1920, z krzyżem w dłoniach wskazywali sens walki o niepodległość polityczną i duchową. Ogromny wzrost religijności w powstańczej Warszawie potęgował wśród nich potrzebę życia sakramentalnego. Niektórzy kapłani odprawiali kilka nabożeństw dziennie, często pod ogniem nieprzyjaciela. Msze św. odprawiano w bramach domów, w mieszkaniach prywatnych oraz przed zaimprowizowanymi ołtarzami polowymi. W codzienności powstańczej religia stanowiła źródło moralnej siły, która pozwalała przetrwać piekło na ziemi.

Popiełuszko i Skorupka

Nasza historia wielokrotnie zataczała koło. Z perspektywy lat widać, jak następne pokolenia Polaków czerpią patriotyczne siły z bohaterstwa pokoleń minionych. Tym, czym dla ks. Skorupki byli bohaterowie Powstania Styczniowego, tym dla bohaterów Powstania Warszawskiego był kapelan poległy pod Ossowem i jego młodociani żołnierze. Taką samą rolę w czasach Solidarności miało wielu kapłanów, ale podobnie jak ks. Skorupka ikoną tego czasu stała się ofiara bł. ks. Jerzego Popiełuszki.

– Bohaterscy duchowni od początku naszych dziejów towarzyszą walczącym w obronie wiary i ojczyzny. Podobnie jak z symbolem ks. Popiełuszki, tak i z symbolem ks. Skorupki usilnie walczyli komuniści. Pamięć o nim została przez nich zniszczona tak jak pomnik pod Ossowem, który upamiętniał jego śmierć. Dziś na szczęście, po kilkudziesięciu latach komunistycznych kłamstw i przemilczania postaci księdza, pamięć o bohaterskim ks. Skorupce odżywa na nowo – mówił w jednym z wywiadów Janusz Kotański, historyk i autor książki o ks. Jerzym Popiełuszce, a dziś ambasador Polski przy Stolicy Apostolskiej.

2017-08-10 09:34

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Monte Cassino

Niedziela w Chicago 22/2004

[ TEMATY ]

bitwa

avinashkunnath / Foter / Creative Commons Attribution 2.0 Generic (CC BY 2.0)

Jednym z tych miejsc na świecie i w Europie, gdzie Polska powinna poszukiwać korzeni swojej wielkości, jest Monte Cassino. To tu znajduje się przepiękne opactwo benedyktyńskie, założone przez św. Benedykta w 529 r. Dzieje tego opactwa wpisane są bardzo mocno w historię chrześcijańskiej Europy. W średniowieczu było ono jednym z największych w Europie ośrodków piśmiennictwa, gdzie mnisi wierni swojej regule zakonnej ułożonej przez św. Benedykta, przypominającej o konieczności nie tylko modlitwy w życiu duchowym, ale także o studiach intelektualnych i pracy fizycznej ku czci Stwórcy (ora et labora), z ogromną, benedyktyńską cierpliwością przygotowywali manuskrypty, miniatury, a także przepiękne freski i mozaiki. Jest to miejsce bardzo drogie Polsce i Polakom. To tu znajduje się słynny cmentarz polski, niemy świadek wielkiej bitwy stoczonej z wojskami niemieckimi z okresu II wojny światowej o zdobycie Monte Cassino. Cmentarz ten został zbudowany w 1946 r. Zawiera 1051 mogił żołnierskich. Bitwa stoczona o to miejsce w maju 1944 r. była bardzo trudna i krwawa. Zwycięstwo odniósł tu II Korpus Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie dowodzony przez gen. Władysława Andersa. Monte Cassino, które wznosi się na szczycie masywu górskiego (516 m n.p.m.), było miejscem bardzo silnie bronionym przez Niemców, przez I Dywizję Strzelców Spadochronowych, jednostkę wyborową, świetnie przygotowaną, najlepszą z najlepszych. Skaliste wzgórza zostały pokryte przez nich licznymi umocnieniami. Doskonale były przez Niemców położone stanowiska obserwacyjne i punkty oporu, umocnione przez pancerne wieże, w których znajdowały się działa i karabiny maszynowe. Teren został otoczony przez sieć bunkrów betonowych, położone zostały także pola minowe, zasieki z drutu kolczastego, pułapki minowe. W styczniu 1944 r. alianci, których wojska wylądowały we Włoszech w lecie 1943 r., przystąpili do bitwy o Monte Cassino, którego zdobycie otwierało drogę na Rzym. 17 i 25 stycznia natarcie przeprowadziły korpusy: amerykański, brytyjski i francuski, ale poniosły ogromne krwawe straty. Następnie 15 lutego amerykańskie ciężkie bombowce otwarły drogę do nowego natarcia alianckiego, równocześnie obracając w ruinę klasztor Benedyktynów. Tym razem ponownie atakowali umocnienia niemieckie Nowozelandczycy i Hindusi, którzy także ponieśli wiele ofiar w ludziach. Kolejna, trzecia już bitwa o Monte Cassino rozpoczęła się miesiąc później. W zaciętych walkach, które trwały do 24 marca, brały udział dywizje: nowozelandzka i amerykańska. Jednak i one nie odniosły zwycięstwa. W sumie straty wojsk alianckich w okresie od 16 stycznia do 31 marca wyniosły 52 130 żołnierzy. Po tych niepowodzeniach, jeszcze w marcu, wojska alianckie rozpoczęły przygotowania do nowej ofensywy. Tym razem zwrócono się o pomoc do Polaków. Najtrudniejsze zadanie zostało powierzone II Korpusowi Polskiemu, na czele którego stał gen. Władysław Anders, jeden z najwybitniejszych wyższych dowódców Wojska Polskiego, uczestnik wojny o niepodległość Polski w latach 1918-1920 i II wojny światowej, m.in. więziony przez NKWD w Moskwie. Po wojnie w 1945 r., gdy za przyzwoleniem prezydenta USA Franklina Roosevelta i premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla oraz w wyniku ustaleń konferencji jałtańskiej Polska znalazła się w strefie wpływów Związku Radzieckiego, gen. Anders był ciągle oczerniany przez władze polskie. Osiedlił się na stałe w Londynie. Napisał swoje wspomnienia zatytułowane Bez ostatniego rozdziału. Nigdy nie powrócił do niepodległej Ojczyzny. Zmarł 12 maja 1970 r. II Korpus Polski utworzony został na Bliskim Wschodzie z żołnierzy armii polskiej ewakuowanej ze Związku Radzieckiego w 1942 r., a także Brygady Strzelców Karpackich. Liczył on w sumie 46 tys. żołnierzy oraz 224 działa i 180 czołgów. 24 marca 1944 r. gen. Oliver Leese, dowódca 8. Armii Brytyjskiej, w skład której wchodził II Korpus Polski, powiadomił gen. Andersa o decyzji dowództwa frontu włoskiego, by II Korpus wziął udział w nowej ofensywie, w celu zdobycia masywu i klasztoru Monte Cassino. Gen. Anders po naradzie z szefem sztabu płk. Kazimierzem Wiśniowskim podjął decyzję o wzięciu udziału w bitwie. W nocy z 25 na 26 kwietnia żołnierze polscy podjęli pierwsze działania i zluzowali brytyjską 78. Dywizję Piechoty. W bezpośrednim natarciu na Niemców 12 maja wzięło udział ok. 5 tys. żołnierzy, wspieranych ogniem przez 310 polskich i 108 brytyjskich dział. Jednak Niemcy nie dali się zaskoczyć. Ale II Korpus Polski podjął ponowną próbę zdobycia Monte Cassino. Główny szturm rozpoczął się 17 maja. Niemcy stopniowo zaczęli tracić swoje pozycje. Najcięższym okresem bitwy była noc z 17 na 18 maja. Już rankiem 18 maja do gen. Andersa i dowództwa zaczęły napływać radosne wieści. Najuporczywiej bronione przez Niemców pozycje zostały zdobyte i żołnierze niemieccy zaczęli się wycofywać. O godz. 10.30 na ruinach klasztoru zawisła biało-czerwona flaga. Straty II Korpusu Polskiego były ogromne. Straty bojowe w zabitych, rannych i zaginionych wyniosły od 11 do 31 maja 1944 r. 307 oficerów, 3892 szeregowych. Na cmentarzu pod klasztorem spoczęło 117 oficerów i 884 szeregowych. W bitwie o Monte Cassino wsławiła się m.in. 3. Dywizja Strzelców Karpackich, 5. Dywizja Strzelców Kresowych, a także zmotoryzowane pułki ułanów podolskich, karpackich i poznańskich. O wielkiej i jakże krwawej bitwie żołnierzy polskich na Monte Cassino przypomnia napis u stóp cmentarza: „Przechodniu, powiedz Polsce, żeśmy polegli wierni w jej służbie”. Miejsce to, tak bardzo drogie i bliskie Polakom, nawiedził Ojciec Święty Jan Paweł II 17 maja 1979 r. Powiedział wówczas m. in.: „Na Monte Cassino walczył żołnierz polski, tu ginął, tu przelewał swoją krew z myślą o Ojczyźnie, która dla nas tak bardzo umiłowana jest Matką właśnie dlatego, że miłość do niej tylu domaga się ofiar i wyrzeczeń”.
CZYTAJ DALEJ

A jednak małżeństwo górą! Papież mówi „stop” rewolucji

2025-09-18 14:08

[ TEMATY ]

Milena Kindziuk

Leon XIV

Red

W świecie, który zdaje się pędzić na oślep ku kolejnym rewolucjom moralnym, głos papieża Leona XIV brzmi jak grom z jasnego nieba. „Uważam za wysoce nieprawdopodobne, przynajmniej w najbliższej przyszłości, aby doktryna Kościoła dotycząca seksualności i małżeństwa uległa zmianie” – deklaruje w swojej nowej biografii „Leon XIV: obywatel świata, misjonarz XXI wieku”.

Te słowa są nie tylko kotwicą dla wiernych, ale i wyraźnym sygnałem: Kościół nie ugnie się pod presją zmieniających się mód. I choć ton papieża pozostaje spokojny, jego przesłanie jest wyraźne. Leon XIV mówi jasno. W dwóch długich, trzygodzinnych wywiadach, przeprowadzonych w malowniczym Castel Gandolfo i w watykańskim apartamencie na Piazza Sant’Uffizio, papież z odwagą mierzy się z tematami, które rozpalają emocje i dzielą Kościół. Kwestie związane z osobami LGBTQ+? Owszem, są gorące, ale Ojciec Święty nie zamierza iść na kompromis z doktryną. Podążając śladem Franciszka, powtarza jego „todos, todos, todos” – „wszyscy, wszyscy, wszyscy” są zaproszeni do Kościoła. Ale nie łudźmy się: to zaproszenie nie oznacza przyklepania każdego stylu życia. „Każdy jest dzieckiem Bożym” – mówi papież Leon XIV – ale Kościół nie będzie zmieniał swoich fundamentów, by przypodobać się światu.
CZYTAJ DALEJ

Wdzięczna modlitwa za Ojca i Pasterza diecezji

2025-09-20 11:39

[ TEMATY ]

pogrzeb

bp Antoni Dydycz

bp Antoni Pacyfik Dydycz

Diecezja drochiczyńska

„Dziś stoimy przed trumną człowieka wielkiego formatu, formatu na skalę europejską, więcej nawet – na skalę Powszechnego Kościoła” – powiedział abp Józef Michalik podczas Mszy św. żałobnej za śp. bp Antoniego Pacyfika Dydycza OFMCap.

Pierwszy dzień uroczystości pogrzebowych, 19 września 2025 r., rozpoczął się od przeniesienia ciała z Domu Biskupiego do katedry drohiczyńskiej. Wcześniej bp Piotr Sawczuk dokonał obrzędu, który towarzyszy zamknięciu trumny.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję