Reklama

Caritas

Zimowisko pod Dobrym Aniołem

Ferie zimowe już się skończyły. A szkoda... Myślę zatem, że warto o nich opowiedzieć, by choć przez chwilę powrócić do tych zdarzeń, by było tak, jak w Firleju.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Chcę opowiedzieć o zimowisku, takim zwyczajnym, siedmiodniowym zimowisku, zorganizowanym przez Caritas Archidiecezji Lubelskiej. Byli opiekunowie, którzy chcieli poświęcić swój czas, byli księża ofiarujący siebie dzieciom, no i oczywiście dzieci. Był też bogaty program zimowiska. Zabrakło jedynie śniegu, ale przecież to nie powód, by się smucić. Motywem przewodnim działań wychowawczych były słowa: "Jednym z zasadniczych warunków polepszenia wyniku działań jest uruchomienie tych sił, które drzemią w samej młodzieży".
Kiedy przyjechali uczestnicy, otrzymali przygotowane "wizytówki" ze swoimi imionami. Pierwsze słowa powitań, uśmiechy, szybkie zakwaterowanie i czas na obiad. A po obiedzie już w komplecie spotkaliśmy się w świetlicy. Trzeba zintegrować grupę jak najszybciej, bo to i łatwiej i przyjemniej być ze sobą. Pojawił się więc Miś - Przyjaciel, który wędrował po kręgu i miał za zadanie "powiedzieć" każdemu coś miłego. Nie było to łatwe, ale wkrótce zrobiło się miło i przyjaźnie. Staliśmy się choć trochę sobie bliżsi. Ustaliliśmy też wspólnie regulamin zimowiska, który już następnego ranka wisiał na tablicy. Nasze zimowisko otrzymało wdzięczną nazwę - "Pod Dobrym Aniołem". Chyba rzeczywiście dużo tych dobrych aniołów czuwało nad nami! Jednoczyły nas słowa: "W tworzeniu lepszego jutra liczy się nie zwycięstwo, lecz udział...". Każdy dzień miał swoje hasło i myśli przewodnie, które wyznaczały wspólne działania. Oto niektóre z nich: "Jesteśmy cząstką w zespole, z niego płynie nasza siła", "Tylko życie poświęcone innym warte jest przeżycia", "Grzeczność nie jest nauką ani łatwą, ani małą". Klamrą spinającą każdy dzień były modlitwy. Te poranne, gdy jeszcze nie wszyscy się obudzili, przebiegały w ciszy. Te przed i po posiłkach były głośne, bo najczęściej śpiewane w formie radosnych rymowanek i każdego dnia na inną melodię. I te wieczorne, już "zmęczone" po wyczerpującym dniu, ale takie piękne, trochę naiwne, lecz szczere, bo płynące prosto z dziecięcych serc. Najważniejsze jednak były Msze św. To one spinały silną klamrą cały dzień, to one wytyczały kierunek wszelkich naszych poczynań. Homilie głoszone przez księży były bardzo ściśle związane z hasłem dnia. Ten dialog duszpasterza z dziećmi pozostanie na długo w naszych umysłach. Ileż te dzieci okazały mądrości, inteligencji, wrażliwości na potrzeby innych, jak pięknie ubogacały swą aktywnością każdą Mszę św.!
Żadna grupa nie stanowi monolitu. Te dzieci też spotkały się po raz pierwszy. Nie znały się wcześniej, pochodziły z różnych środowisk, z różnych miejscowości. Przyniosły ze sobą jakże różne, często trudne, osobiste doświadczenia. Zdarzały się więc kłopoty, nieporozumienia. Ale wspaniałe było to, jak próbowały rozwiązywać problemy, naprawiać swe niewłaściwe zachowania. Czuły się współodpowiedzialne za siebie i innych. Wspólnie, świadomie pracowały na atmosferę wzajemnych relacji. Nieważne, co na takie postawy miało wpływ. Może to chęć trwania w tej wspólnocie, w tej ciepłej, życzliwej atmosferze, a może po prostu poczuły akceptację takimi, jakimi są i tak okazywały swą dziecięcą wdzięczność za wszystko, co ich tutaj spotkało?
Ideą Caritas jest, by zaopiekować się najbardziej potrzebującymi. Tak też stało się i tym razem. Na zimowisko przyjechały dzieci, które tej opieki z różnych względów potrzebowały. Bardzo szybko zauważyliśmy, że większość dzieci potrzebuje ciepła, serdeczności, bliskości i akceptacji. Objawiało się to tym, że zawsze chciały być najbliżej nas, czuć nasz dotyk, czekały na nasze spojrzenia, przyjazne gesty. Obdarzaliśmy ich przy każdej okazji takimi "głaskami" - dosłownie i w przenośni. Aż nagle sytuacja dojrzała do tego, by usłyszały od nas propozycję, by nazywały swoje opiekunki ciociami. Efekt był nadspodziewanie skuteczny. Dzieci "otworzyły się", atmosfera stała się niemalże rodzinna. Nawet księża byli nazywani podwójnie i słyszeli "proszę księdza - wujka".
My, organizatorzy i opiekunowie, staraliśmy się przede wszystkim ofiarować swój czas, siebie, swoje umiejętności. Każdy dzień był tak zaplanowany, by nasi podopieczni nie mieli czasu na nudę. Jednocześnie program działań każdego dnia akcentował inne wartości i stwarzał sytuacje na realizację swych możliwości jak największej grupie dzieci. Zawsze był czas na spacer, zabawę, rywalizację, własną twórczość, aktywną postawę. Dawały na to szansę warsztaty plastyczne, teatralne, "śpiewające spotkania", konkursy, zabawy sportowo-sprawnościowe, zagadki logiczne, różnorodne quizy. Za każdą działalność, małe osiągnięcia, zwycięstwa były nagrody. Nie było najważniejsze to, co dzieci dostawały, cenne dla nich było to, że były zauważone, docenione za każdy przejaw swej działalności. Najmilsze były chwile, gdy dzieci przychodziły po zajęciach i dzieliły się swoją radością mówiąc: "Jeszcze nigdy nie dostałem w szkole nagrody, a tutaj już zdobyłem dwa dyplomy"! Może dlatego były niezmordowane. Kiedy wychodziły z sali po skończonym turnieju sportowym zmęczone, pełne emocji i wrażeń, myśleliśmy, że tym razem udało nam się je zwyczajnie zmęczyć. A one nam na to: "Co będziemy robić po obiedzie?". Gdy w przedostatni dzień spadł śnieg, natychmiast po śniadaniu wyszliśmy na plac, by rozegrać "zimowe igrzyska". Tym razem byliśmy pewni, że mają już dość, one ledwo odsapnęły i znów pytają: "Czy jeszcze będą podobne zabawy?".
Jednakże nieubłaganie nadszedł dzień rozstania. Znów pojawił się Miś - Przyjaciel. Tym razem miał każdemu znacznie więcej do powiedzenia, choć nie było to łatwiejsze niż na początku zimowiska. Wszak zdążyły się zawiązać więzy sympatii, przyjaźni. Pojawiły się nawet łzy wzruszenia. To wzruszenie udzieliło się również nam, dorosłym. Dzieci wyjechały z nowym bagażem przeżyć, doznań. Na szczęście takich ciepłych i dobrych. W tym "bagażu" znalazły się także wspaniałe upominki. Każdy uczestnik otrzymał pamiątkowy dyplom, drobiazgi w postaci kosmetyków, słodyczy, nagród rzeczowych, pluszowych "przytulanek", a przede wszystkim kolekcję zdjęć. To chyba najwspanialsza pamiątka! Zdjęcia dzieci otrzymały dzięki wspaniałomyślności ks. Andrzeja Głosa, który przez cały czas uwieczniał wszystkich na zdjęciach i natychmiast je wywoływał.
My, dorośli, wyjechaliśmy troszkę zmęczeni, ale szczęśliwi. Osiągnęliśmy zamierzony cel. Dzieci świetnie się bawiły, odpoczęły, zrelaksowały. A co dla nas jest największą satysfakcją? Nie zasiadły ani razu przed telewizorem, choć był cały czas w ich zasięgu! Czyż nie było to zwyczajne zimowisko?

O zimowisku mówi uczestniczka:
"31 różnych osób i charakterów w jednym miejscu! Wszystko zaczęło się w sobotę 25 stycznia br. Od samego rana do ośrodka Caritas w Firleju przyjeżdżali uczestnicy zimowiska. Moje pierwsze odczucia co do tamtejszego otoczenia były mieszane. Jednak, kiedy weszłam do budynku, zostałam serdecznie przyjęta. Pokazano mi wszystkie pomieszczenia. Bardzo mi się podobało. Największe wrażenie wywarła na mnie kaplica. Nie przypuszczałam, że w tym budynku może być świątynia, miejsce, w którym będę mogła porozmawiać z Bogiem. Spostrzegłam również duży, piękny, drewniany krzyż, który wisiał w stołówce na ścianie. Kiedy obejrzałam cały pawilon, wybrałam się do pokoju. Było w nim bardzo miło i przytulnie. Następnie postanowiłam poznać uczestników zimowiska. Okazało się, że w większości to chłopcy. Jednak bardzo mili i sympatyczni. Opiekunowie organizowali nam bardzo dużo zabaw integracyjnych. Na początku myślałam, że będą to nudne, dziecięce zabawy. Lecz było wręcz przeciwnie. Gry były ciekawe, relaksujące, pozwalające się lepiej poznać, śmieszne, a co najważniejsze, dla każdego.
Opiekowały się nami trzy panie i dwóch księży. Opiekunki pozwoliły nam mówić na siebie przez ten tydzień «ciociu». Więc «ciocie» prowadziły zabawy, zawody, konkursy i chodziły z nami na spacery. Ks. Tomasz uczył nas śpiewać piękne, radosne pieśni religijne. Ks. Andrzej odprawiał Msze św., mówił mądre kazania i był dzielnym zawodnikiem w sportowych konkurencjach. Krok po kroku stawaliśmy się bardziej zwartą grupą. Nie wiadomo, kiedy zaczęły nawiązywać się między nami przyjaźnie. Coraz więcej i chętniej rozmawialiśmy ze sobą i poznawaliśmy swoje charaktery. Uczestniczyliśmy również w Mszach św., z każdej starałam się wyciągać wnioski, które są dla mnie pewnym drogowskazem w życiu. Wszystkie słowa i uwagi wypowiedziane przez «ciocie» i księży starałam się rozważać. Czyniłam tak, ponieważ wiedziałam, że znajduję się pośród bardzo mądrych, doświadczonych, miłych i dobrych ludzi. Dlatego szanowałam ich wypowiedzi. Zdawałam sobie sprawę, że może pierwszy i ostatni raz będę miała szansę porozmawiać z nimi.
Rozstanie było bardzo smutne. Jeszcze nigdy nie doświadczyłam tylu emocji i uczuć podczas jakiegokolwiek obozu. Wszyscy przez jeden tydzień zżyli się na tyle, że kiedy się rozstawaliśmy, płakaliśmy krokodylimi łzami. Myślę, że z grupy nieznajomych ludzi powstała grupa przyjaciół" - Kamila Wolszczak.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nowenna do św. Franciszka z Asyżu

Św. Franciszku, naucz nas nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać, nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć, nie tyle szukać miłości, co kochać!

Wszechmogący, wieczny Boże, któryś przez Jednorodzonego Syna Swego światłem Ewangelii dusze nasze oświecił i na drogę życia wprowadził, daj nam przez zasługi św. Ojca Franciszka, najdoskonalszego naśladowcy i miłośnika Jezusa Chrystusa, abyśmy przygotowując się do uroczystości tegoż świętego Patriarchy, duchem ewangelicznym głęboko się przejęli, a przez to zasłużyli na wysłuchanie próśb naszych, które pokornie u stóp Twego Majestatu składamy. Amen.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Zawalcz o pokój twego domu

2025-10-01 19:47

Archiwum organizatorów

Rekolekcje dla małżeństw poprowadzi ks. Łukasz Plata, ewangelizator, dr nauk teologicznych w zakresie teologii moralnej.

Rekolekcje dla małżeństw poprowadzi ks. Łukasz Plata, ewangelizator, dr nauk teologicznych w zakresie teologii moralnej.

Zapraszamy na rekolekcje charyzmatyczne dla małżeństw „Pokój Twemu domowi”, które poprowadzi ks. Łukasz Plata.

Rekolekcje odbędą się we Wrocławiu od 18 do 19 października w parafii Świętej Rodziny i skierowane są do wszystkich małżeństw – zarówno tych, które przeżywają trudności, jak i tych, które po prostu pragną umocnić swoją więź i odnaleźć nową radość ze wspólnego życia. – To przestrzeń, by zatrzymać się, zostawić na chwilę codzienny chaos i usłyszeć, że Bóg pragnie być źródłem pokoju w każdym domu – mówią współorganizatorzy Katarzyna i Tomasz Węgrzynowie. Podczas spotkania małżonkowie będą mieli okazję wysłuchać konferencji opartych na Dobrej Nowinie, uczestniczyć w Eucharystii, doświadczyć modlitwy wstawienniczej, a także skorzystać z wyjątkowych momentów, jak randka małżeńska czy szczera rozmowa z kapłanem podczas panelu „Zapytaj księdza o co tylko chcesz”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję