Z Maryją na drogach nawrócenia

Wspominamy dziś ważne wydarzenie wiary, jakim jest Zwiastowanie Pańskie. Oczyma wiary patrzymy na najpiękniejszą kobietę świata, Maryję, do której Pan Bóg posłał swego Anioła Gabriela. To Ona, Niewiasta zapowiedziana w raju po grzechu pierworodnym, otrzymała niezwykłą łaskę poznania objawienia Bożego, które przekazał Archanioł Gabriel. Słowa Archanioła Gabriela wskazują, jak niezwykłą łaską została obdarowana Maryja, otrzymując przywilej, jakim było Jej Niepokalane Poczęcie. Orędzie Anioła świadczy też o tym, że otrzymała Ona dar Bożego Macierzyństwa, którego nikt z ludzi nie otrzymał i nie otrzyma. (...)

Nie lękajmy się przyjąć Maryję jako Matkę i przewodniczkę w naszym życiu. Ona jest dobrą Matką, pokazującą nam właściwe ścieżki naszego życia. W XX wieku wielokrotnie Maryja stanęła przed nami w różnych miejscach świata, takich jak: La Salette, Lourdes, Fatimie i w wielu innych. Wierzymy, że te liczne objawienia maryjne przybliżają nam prawdę o Królestwie Bożym i są potrzebne ludziom obecnych czasów. Wielu ludziom do nawrócenia wystarcza słowo Boże, zaś niektórzy potrzebują cudów, a bywa, że potrzebne są im łzy Matki. Maryja przychodzi w konkretnych momentach dziejowych, pragnąc pomóc nam odczytać znaki czasu i przetrwać trudne momenty.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Sto lat temu w czasie zawieruchy wojennej i ideologicznej miały miejsce objawienia fatimskie, które trwały od 13 maja 1917 r. do października 1917 r. W trzynastym dniu każdego miesiąca Matka Boża ukazywała się trojgu dzieciom: siedmioletniej Hiacyncie i jej 9-cioletniemu bratu Franciszkowi oraz 10-cieletniej ich kuzynce Łucji dos Santos. Hiacynta i Franciszek zmarli w niedługim czasie po objawieniach. Łucja jako siostra zakonna w karmelitańskim klasztorze w Coimbrze zmarła w podeszłym wieku, i zgodnie z tym, co dzieci słyszały, przez wiele lat pozostała jako świadek objawień. Maryja przybywając do dzieci, mówiła im: „Jestem Panią Różańca. Przyszłam ostrzec wiernych, aby poprawili się i błagali o przebaczenie ich grzechów. Nie wolno im więcej obrażać Pana Boga, ponieważ już jest zbyt ciężko obrażany grzechami ludzi. Zachęcała do odmawiania Różańca: Niech ludzie odmawiają go każdego dnia. Fatimska Pani, podobnie jak Jan Chrzciciel przed przyjściem Chrystusa nawołuje ludzi XX wieku do pokuty i do prostowania ścieżek, i życia według Ewangelii. (...)

Reklama

Ze swego fatimskiego sanktuarium Maryja ponawia także dzisiaj swoją matczyną i usilną prośbę o nawrócenie do życia w prawdzie i w łasce uświęcającej, o częste korzystanie z sakramentu pokuty i Eucharystii, prosi o nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca i ducha pokuty (Jan Paweł II, Anioł Pański, 26 lipca 1987 r.). (...)

Podczas obchodów roku jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski uświadomiliśmy sobie także i to, że przez ten sakramentalny akt nasi przodkowie zaprosili do siebie Chrystusa i Jego Matkę. Od samego początku obecność Maryi łączyła się ze słowami pocieszenia, pouczenia i zachęty.

W bieżącym roku obchodzimy 300-lecie koronacji obrazu Maki Bożej na Jasnej Górze oraz 140. rocznicę objawień w Gietrzwałdzie, niedawno świętowaliśmy także 250-lecie koronacji Matki Bożej Jackowej w Przemyślu. Niech te jubileusze będą okazją do okazania wdzięczności Maryi za cuda i łaski, które dokonują się nie tylko w wielu sanktuariach, ale za Jej obecność w naszym codziennym życiu chrześcijańskim, w naszych rodzinach, w naszych środowiskach i w całym narodzie.

Pocieszające jest to, że stale powiększa się ilość miejsc, w których Maryja zaznacza swoją obecność wśród nas. Warto tu przywołać dwa kolejne miejsca na naszej podkarpackiej ziemi.

Już od kilkudziesięciu lat, dokładnie od 1979 r., wielkie rzeczy Pan Bóg okazuje podczas nabożeństw fatimskich w Miejscu Piastowym, gdzie jako pierwsze na Podkarpaciu tego typu nabożeństwa zaczęły gromadzić rzesze młodzieży i starszych, prowadząc ich do pojednania z Panem Bogiem przez sakrament pokuty. Praktyka tych nabożeństw rozpowszechniła się w całej archidiecezji. Do dziś wielu wiernych modląc się przy figurze Matki Bożej Fatimskiej, wyprasza wiele łask, szczególnie dotyczących życia duchowego i nawrócenia, którego ostatecznym celem jest dojście do zjednoczenia z Bogiem.

Reklama

Droga nawrócenia prowadzi do jedności z Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym. Maryja przez wiarę, miłość i posłuszeństwo osiągnęła pełnię tego zjednoczenia i jako wniebowziętą i ukoronowaną na Królową nieba i ziemi, a równocześnie jako Matkę niosącą nam pomoc i pocieszenie czcimy w drugim sławnym na Podkarpaciu wizerunku, znajdującym się w kościele parafialnym w Komborni. Do Niej się zwracamy w różnych niedolach życia i jako do Matki Pocieszenia od wielu lat pielgrzymują wierni. Wśród tych pielgrzymów był także św. Józef Sebastian Pelczar, który 29 sierpnia 1862 r. jako kleryk wygłosił kazanie na odpuście w kościele parafialnym w Komborni. Jako wielki czciciel Maryi uważał, że „wyprasza Ona dla wielu z tych, co Prawdy istotnej nie znają lub niedobrze ją znają, łaskę wiary i wiedzie ich na naukę do drugiej Matki – do Kościoła (kazanie św. Józefa S. Pelczara na święto Najświętszej Panny Maryi Pocieszenia).

Oba te wizerunki cieszące się wielkim kultem ze strony wiernych, 11 czerwca 2017 r. zostaną ozdobione koronami poświęconymi przez papieża Franciszka. Dokona się to w sanktuarium św. Michała Archanioła w Miejscu Piastowym. Będzie to nie tylko okazja do wyrażenia Maryi wdzięczności za Jej łaskawość wobec nas, ale także kolejne wezwanie do nawrócenia, pokuty i modlitwy.

Pamiętajmy, że prawdziwy kult maryjny polega nie na zewnętrznych aktach i uroczystościach, ale na przyjęciu i odczytaniu przesłania Maryi wzywającego do określonego stylu życia. Naszym obowiązkiem jest przedłużenie tego Maryjnego orędzia w świecie i w środowisku, w którym żyjemy, bo przez świadectwo własnego życia winniśmy także innym pomóc w drodze do zbawienia. Dołączmy do tych, którzy od tysięcy lat przez swoje życie świadczyli o Panu Bogu i Jego słowach. Wszyscy jesteśmy posłani, by głosić prawdę o Panu Bogu, jego miłości, o grzechu, który sprzeciwia się tej miłości, o Jezusie Chrystusie, który jest naszym zbawicielem, a także o tym, że dzięki wierze dokonuje się nasze nawrócenie. Wszystko to jest możliwe dzięki Duchowi Świętemu i prowadzi nas do wspólnoty Kościoła.

Reklama

Naśladujmy dzieci z Fatimy, które stały się wiernymi świadkami objawień, mimo trudności, na jakie napotykały. Zechciejmy też dzielić się swoją wiarą, włączmy się aktywnie w dzieło ewangelizacji podejmowane w naszej archidiecezji, czytajmy Pismo Święte i czasopisma katolickie, zwłaszcza „Niedzielę Przemyską”, wspierajmy media katolickie; nasze diecezjalne Radio Fara, pamiętajmy o duchowym i materialnym wpieraniu misji, zwłaszcza prowadzonych przez misjonarzy pochodzących z naszej archidiecezji.

Jak najliczniej włączmy się fizycznie i duchowo do lipcowej Pieszej Pielgrzymki Przemyskiej, która w tym roku będzie rozważać sprawę ewangelizacji i misji katolickich. Niech te rekolekcje w drodze będą swoistego rodzaju ewangelizacją pielgrzymów i tych, do których pielgrzymi dotrą.

Wspominajmy często scenę zwiastowania, zwłaszcza podczas codziennie odmawianej modlitwy Anioł Pański. Niech Maryja wzywająca do nawrócenia i pokuty poprowadzi nas przez drogi ziemskiego życia i przygotuje do radosnego przeżywania uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.

Was wszystkich: drodzy Bracia i Siostry, Duszpasterze, Osoby Życia Konsekrowanego, powierzam opiece Pani Fatimskiej i Matki Pocieszenia.

Na czas wsłuchiwania się w orędzie Maryi i naśladowania Jej cnót przyjmijcie z serca płynące pasterskie błogosławieństwo – w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Przemyśl, 25 marca 2017 r.

(Pełny tekst Listu Pasterskiego Metropolity Przemyskiego abp. Adama Szala na uroczystość Zwiastowania Pańskiego, Wielki Post 2017 na www.przemyska.pl)

Bracia i Siostry w Chrystusie, Jedynym Odkupicielu Człowieka!
W jedności z Ojcem Świętym Benedyktem XVI w dniu 11 października 2012 r. o godz. 18 w Bazylice Archikatedralnej w Częstochowie celebrowałem Mszę św. otwierającą Rok Wiary w naszej archidiecezji. Pragnę podziękować Wszystkim: księżom biskupom, braciom w kapłańskim posługiwaniu, osobom życia konsekrowanego, przedstawicielom ruchów i stowarzyszeń, delegacjom dekanalnym i parafialnym za modlitewną obecność, która stała się osobistym i publicznym wyznaniem wiary. Będziemy je wyrażać dalej w naszych kościołach, wspólnotach rodzinnych, miejscach naszej pracy i życia, aby - jak tego pragnie Ojciec Święty - „każdy z nas silnie odczuł potrzebę lepszego zrozumienia i przekazywania przyszłym pokoleniom daru wiary”.
Według zamysłu Ojca Świętego Benedykta XVI rozpoczęty już Rok Wiary ma rozbudzić w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w jej pełni i z odnowionym przekonaniem, a także z nową nadzieją na jej spełnienie. Będzie też dobrą okazją, by bardziej celebrować wiarę w liturgii, zwłaszcza Eucharystii. Ona „jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i (...) źródłem, z którego wypływa cała jego moc”. Jednocześnie Papież pragnie, aby świadectwo życia ludzi wierzących było coraz bardziej przejrzyste i wiarygodne. Czas tego Roku jest nam również zadany, aby każdy z nas ponownie odkrył treść wiary wyznawanej, przeżywanej i przemodlonej, i zastanowił się nad samym aktem wiary. W końcu, a może przede wszystkim, Rok Wiary jest wezwaniem do autentycznego i nowego nawrócenia się do Chrystusa Pana, Jedynego Zbawiciela świata („Porta Fidei”, 6-9).
Wobec odejścia, kryzysu wiary wielu chrześcijan i ataków pogańskiego świata, nie możemy - jak mówi Benedykt XVI - zgodzić się na to, aby sól wiary utraciła swój smak, a światło było umieszczone pod korcem (por. Mt 5,13-16). Nie możemy dopuścić do tego, aby zabrakło naszego odważnego głoszenia prawdy o Jezusie i dawania o Nim wiarygodnego świadectwa. Musimy zatem z odnowionym zapałem karmić się Słowem Bożym, wiernie przekazywanym przez Kościół i Chlebem życia, danymi jako wsparcie tym, którzy są Jego uczniami (por. J 6, 51) („Porta Fidei”, 3).
Już dzisiaj, po przekroczeniu progu Roku Wiary, każdy z nas musi stanąć w prawdzie i zapytać siebie samego o osobiste związanie z Chrystusem. Czy nasza wiara jest na tyle dojrzała i silna, abyśmy z radością i entuzjazmem podejmowali dzieło nowej ewangelizacji? Bł. Jan Paweł II wskazywał, iż „czas, w którym przyszło nam żyć, nadal naznaczony jest zapomnieniem i głuchotą wobec Boga”. Dlatego trzeba nam na nowo odkryć, że chrześcijaństwo w swej istocie polega na wierze w Boga Ojca i Syna i Ducha Świętego oraz na indywidualnym i wspólnotowym spotkaniu z Chrystusem, który ukierunkowuje i prowadzi nasze życie.
W zadaniach Roku Wiary, kolejny następca św. Piotra, Benedykt XVI kładzie nacisk na dwie kwestie. Po pierwsze, by spojrzenie Kościoła skoncentrowane było na Jezusie Chrystusie, a nie na naszych ludzkich planach. Po drugie, by przypomnieć każdemu z nas, że wiara ma konkretną treść. Nie jest jakąś emocją czy odczuciem, którym każdy mógłby nadać takie znaczenie, jakie by mu pasowało. Zawsze bowiem jest to wiara Kościoła, który z woli Chrystusa jest „stróżem i filarem prawdy”.
Jaki więc mamy program na ten Rok Wiary?
Odpowiadając na to pytanie, za bł. Janem Pawłem II, chciałoby się najpierw powiedzieć: „Program jest ten sam, co zawsze, zawarty w Ewangelii i w żywej Tradycji. Jest on skupiony w istocie rzeczy wokół samego Chrystusa, którego mamy poznawać, kochać i naśladować, aby żyć w Nim życiem trynitarnym i z Nim przemieniać historię, aż osiągnie swą pełnię w niebiańskim Jeruzalem” („Novo millennio ineunte”, 29). Ten niezmienny program musi jednak znaleźć przełożenie na priorytety i wskazania duszpasterskie uwzględniające nasze „tu i teraz”. Konkretne wskazania uwzględniające aktualną sytuację Kościoła znajdziemy w dokumencie Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji: „Żyć Rokiem Wiary”, który został przekazany do każdej parafii. Pragnę zwrócić uwagę tylko na niektóre, spośród nich.
Po pierwsze: modlitwa, ze szczególnym wołaniem o dary Ducha Świętego. Ojcowie Synodu Biskupów w Rzymie już w pierwszych dniach obrad zwrócili się z prośbą do Papieża, aby dokonał aktu poświęcenia świata Duchowi Świętemu. Modlitwa bowiem - jak poucza nas Katechizm Kościoła Katolickiego - jest „tajemnicą spotkania dwóch pragnień: Serca Bożego i serca ludzkiego” i jest fundamentalną sprawą dla życia wiarą. Można by rzec: „Powiedz mi, jaka jest twoja modlitwa, a powiem ci, jaka jest twoja wiara”. Jakże znamienne są w tej materii świadectwa wielu młodych ludzi, którzy na pewnym etapie swojego życia stracili wiarę. Gdy jednak podjęli trud modlitwy, odzyskali ją na nowo. W Roku Wiary proszę Was wszystkich i każdego z osobna o wierność codziennej modlitwie w naszych rodzinach, połączoną z wyznaniem wiary, czyli odmawianiem Składu Apostolskiego. Proszę również - zwracajcie się z prośbą do św. Michała Archanioła w obronie Kościoła i przezwyciężenie kłamstwa, i zła w świecie. Szczególnym darem i zobowiązaniem Roku Wiary będą odpusty zupełne, które Stolica Apostolska pod zwykłymi warunkami: stanu łaski uświęcającej, oderwania się od grzechu i modlitwy w intencjach Ojca Świętego - związała z sanktuariami i miejscami kultu Bożego.
Po drugie: słuchanie i głoszenie słowa Bożego. Wiara rodzi się ze słuchania Bożego słowa, które jest interpretowane i głoszone przez Nauczycielski Urząd Kościoła. Cieszymy się, że już od 20 lat mamy nowy Katechizm Kościoła Katolickiego, w którym znajduje się systematyczna i organiczna synteza podstawowych treści wiary. Czytany i studiowany przez nas staje się prawdziwym narzędziem umacniania wiary. Zachęcam, abyśmy w Roku Wiary chętnie i często podejmowali lekturę Pisma Świętego i Katechizmu Kościoła Katolickiego. Zwracam się z usilną prośbą do duszpasterzy i wiernych o przeprowadzenie i uczestnictwo w katechezie dorosłych. Niech w naszych parafiach w oparciu o Katechizm będą prowadzone katechezy przygotowujące do przyjęcia kolejnych sakramentów świętych. Zwróćmy też większą uwagę i poczujmy się bardziej odpowiedzialni za korzystanie z bogatych propozycji przygotowanych przez zespoły redakcyjne: naszego Tygodnika Katolickiego „Niedziela”, Radia „Fiat” i Radia „Jasna Góra”. Katolickie media w dzisiejszej rzeczywistości są niezmiernie ważnym narzędziem głoszenia i umacniania naszej wiary. Przyjmijmy je z wdzięcznością i korzystajmy z nich jak najobficiej.
Po trzecie: wspólnota. Jedną z głównych kategorii, która wyjaśnia nam naturę Kościoła jest wspólnotowość, zjednoczenie człowieka z Bogiem i ludzi pomiędzy sobą. Konkretnym umiejscowieniem Kościoła jest parafia, która coraz bardziej powinna się stawać wspólnotą życia i działania, w której realizują się różne powołania i charyzmaty. Rok Wiary będzie dla nas okazją, byśmy bardziej zaangażowali się w życie parafii i brali za nią odpowiedzialność. Wyrazem tego będzie powołanie nowych Parafialnych Rad Duszpasterskich zgodnie z zatwierdzonym przeze mnie statutem. Statut ten przewiduje również wybory do Parafialnej Rady Duszpasterskiej, które we wszystkich parafiach mają się odbyć 18 listopada br. Ponadto, pragnę zachęcić do bezpośredniego udziału w następujących inicjatywach jak: Dni Kultury Wiary przygotowane przez Duszpasterstwo Środowisk Twórczych, które już odbywają się w dniach 11-22 października 2012 r. pod hasłem: „Bądźcie solą ziemi i światłem świata” oraz Pielgrzymka Archidiecezji Częstochowskiej do Ziemi Świętej w dniach 9-16 lutego 2013 r. Proszę również, by szczególnym miejscem odnowienia wiary i jej wyznania były rekolekcje adwentowe i wielkopostne, które niech przyjmą formę renowacji Misji Ewangelizacyjnych przeprowadzonych z okazji Peregrynacji Krzyża wraz z relikwiami Krzyża Świętego.
Na wierność łasce Chrztu Świętego i obfite owoce Roku Wiary z serca udzielam pasterskiego błogosławieństwa