Zakon Urszulanek Unii Rzymskiej istnieje już blisko 500 lat. W Polsce siostry są obecne od 1857 r. Angażują się przede wszystkim w nauczanie dzieci i młodzieży – od przedszkola po uniwersytet. Już w XIX wieku otworzyły na ziemiach polskich swoje pierwsze szkoły – w Poznaniu i Gnieźnie. Usunięte stamtąd w czasie kulturkampfu założyły wspólnoty w Krakowie i Tarnowie.

Rozeznawanie drogi

– Przed wstąpieniem do zakonu już pracowałam, miałam nawet wkrótce wprowadzić się do własnego mieszkania, ale uświadomiłam sobie, że perspektywa takiego życia nie daje mi szczęścia – wspomina s. Stella. – Kiedy zetknęłam się z postacią naszej założycielki – św. Anieli Merici, odnalazłam w jej życiu cząstkę bycia z ludźmi i bycia z Bogiem. Wtedy dojrzała decyzja o wstąpieniu do Urszulanek.

Ich duchowość, łącząca kontemplację i apostolstwo, przyciąga kandydatki, które pragną połączyć pogłębione życie duchowe z nauczaniem i wychowaniem. Tak jak s. Iwona, która mówi: – Nie znałam historii zakonu, postaci założycielki ani żadnej urszulanki. Chciałam wstąpić do zgromadzenia nauczającego i wychowującego. Od koleżanki dowiedziałam się, że urszulankom udało się reaktywować szkołę w Poznaniu przy ul. Spornej. Pojechałam tam i poczułam, że to jest moje miejsce.

S. Kinga ukończyła urszulańską szkołę w Rybniku. Na jej wyborze, jak wspomina, zaważyło poznanie z bliska pracy i życia sióstr, a także osoba wychowawczyni – s. Heleny, otwartej na młodzież i jej problemy, umiejącej przybliżyć uczniom Boga.

Pierwsze kroki

W tamtych latach urszulanki odbywały postulat w Częstochowie – w klasztorze położonym u stóp Jasnej Góry, nowicjat w Pokrzywnie k. Poznania i juniorat w Krakowie. Te lata ścisłej formacji są czasem uczenia się życia zakonnego, poznawania jego historii i charyzmatu, pogłębiania życia modlitewnego.

– Szybko odkryłam, jak cenna jest przestrzeń czasu, którą każdego dnia zgromadzenie ofiarowuje nam na modlitwę, a także nacisk, jaki jest położony na ćwiczenia duchowe – mówi s. Iwona. Raz w roku mamy możliwość odbywania ośmiodniowych rekolekcji, a co najmniej dwa razy w życiu ćwiczeń ignacjańskich w całości. Te zasady są bardzo ważne dla życia duchowego.

S. Kinga podkreśla, że fascynujące dla niej było poznawanie charyzmatu św. Anieli, która uczyła, że tylko dzięki miłości, którą ukochał nas Bóg, jesteśmy w stanie kochać drugiego człowieka. Ważnym odkryciem było dla niej poznanie piękna urszulańskiej modlitwy brewiarzowej, która jest codziennie śpiewana w ich kaplicach. – To bardzo pomaga mi w modlitwie i cieszę się, że ta tradycja jest u nas tak mocno pielęgnowana – podkreśla s. Kinga.

– Nowicjat był dla mnie czasem rozeznawania drogi, zastanawiania się, czego Pan Bóg ode mnie oczekuje – mówi s. Stella. – Wcześniej moim pragnieniem było założenie rodziny, miałam w sercu idealny obraz rodziny chrześcijańskiej. Z czasem przekonałam się, że moje powołanie jest inne. Był to też czas poznawania innej rzeczywistości, ubogacający, poszerzający horyzonty i otwierający na świat duchowy.

Na głęboką wodę

– Po nowicjacie trafiłam do małej wspólnoty w Piwnicznej-Zdroju – wspomina s. Kinga. – To był już egzamin z samodzielności, po „ciepełku” nowicjatu, gdzie wszystko jest zaplanowane i zorganizowane. Potem był powrót do domu formacyjnego w Krakowie, a po dwóch latach zostałam przeniesiona do Poznania. Kontynuowałam zaoczne studia teologiczne i podjęłam pracę w szkole. Od razu rzucono mnie na głęboką wodę – zostałam wychowawczynią klasy czwartej i prowadziłam katechezę. Na kolejnych placówkach nie miałam już możliwości pracy w szkole, niemniej jednak każda praca była kolejnym wyzwaniem i sprawdzianem.

Życie w zakonie związane jest ze zmianą miejsc i rodzajów pełnionej posługi. – Te zmiany zawsze się przeżywa – mówi s. Stella. – Pracowałam już w przedszkolu, internacie dla uczennic szkół średnich, akademiku, w formacji z siostrami w junioracie. Za każdym razem, kiedy pełna obaw przyjeżdżam do nowego miejsca, doświadczam, że Pan Bóg już tam jest, czeka na mnie ze swoją łaską i mnie wspiera. Najważniejsze, że mogę pracować z ludźmi, to jest ta cząstka, która jest mi bliska w osobie założycielki: być z człowiekiem, słuchać go i pomagać mu.

– Ścieżka mojego życia zakonnego była dość nieoczekiwana – podkreśla s. Iwona. – Wybrałam zakon urszulański ze względu na misję nauczania i wychowania, z myślą o pracy w szkole podjęłam też studia historyczne w Lublinie. Dwa miesiące przed egzaminem dyplomowym przełożona poprosiła mnie, abym zajęła się pracą w archiwum prowincjalnym. Byłam zaskoczona. Wyobraziłam sobie, że będę pracować wśród stert papierów i pytałam: Panie Boże, dlaczego mnie tam posyłasz? Ale dzięki pracy w archiwum poznałam dobrze historię zakonu, której później uczyłam w nowicjacie, dzieliłam się nią też w różnych środowiskach. Zrozumiałam, że Pan Bóg posłał mnie z misją apostolską do osób dorosłych. Chociaż nie spełniło się moje marzenie, by pracować w szkole, czuję się szczęśliwa, bo wskazana ścieżka okazała się dla mnie dobra i rozwojowa. Od dwóch lat prowadzę archiwum generalne w Rzymie, to jest kontynuacja pracy, którą rozpoczęłam w Krakowie.

Marzenia – czemu nie?

Życie w zakonie wypełnia modlitwa i praca. Czasem jednak pozostaje chwila na marzenia. – Moje pragnienie duchowe jest takie, aby moje życie wewnętrzne szło stale wzwyż, aby moja relacja z Jezusem była coraz głębsza, coraz piękniejsza – mówi s. Kinga. Co do pragnień osobistych – marzyłam kiedyś, aby wyjechać na misje. Być może kiedyś się jeszcze spełni.

S. Iwona nie chce rozmawiać o marzeniach. – Ilekroć widzę jakiś cel w sferze zewnętrznej – tylekroć idę, przez posłuszeństwo, w zupełnie innym kierunku. Skupiam się więc nie na marzeniach, tylko na pragnieniach, a z tych najważniejsze jest, aby pozostać wierną Panu Bogu na drodze duchowej, którą mnie prowadzi. To jest relacja miłości, relacja oblubieńcza, im głębiej w nią wchodzę, tym bardziej jestem szczęśliwa i mogę stawać się świadkiem królestwa Bożego dla innych.

Również s. Stella mówi o pragnieniu coraz głębszej relacji z Jezusem, aby przygotować się na to najważniejsze spotkanie z Nim w wieczności, spojrzeć w Jego twarz i przywitać się z radością. Pragnieniem jest również, aby urszulanki stawały się zakonem coraz bardziej dynamicznym, ogarniającym swoim apostolstwem coraz szersze kręgi osób, zwłaszcza ubogich, zarówno materialnie, jak i duchowo.

Jubileusz 25-lecia życia zakonnego jest też czasem dziękczynienia Bogu, który wskazał tę ścieżkę, oraz ludziom na niej spotkanym. – Kiedy patrzę na miniony czas, czuję w sercu wdzięczność dla naszych przełożonych za naszą formację i wykształcenie, wdzięczność dla sióstr, od których tak wiele przejęłyśmy, radość, że mogłyśmy dołączyć do urszulańskiej wspólnoty, podążającej śladem św. Anieli Merici – podkreśla s. Stella.