Reklama

Głos z Torunia

Gdzie niebo spotyka się z ziemią

Z dala od miast i głównych dróg, pośród pól i lasów w Gubinach stoi od blisko 700 lat mały, kamienny kościół. Już niezagubiony i niezapomniany, a to za sprawą proboszcza parafii pw. św. Bartłomieja w Szembruku ks. kan. Kazimierza Flisikowskiego, wielu instytucji, parafian i ofiarodawców, którzy przywrócili do świetności perełkę lokalnej architektury sakralnej

Niedziela toruńska 39/2015, str. 3

[ TEMATY ]

krzyż

Aleksandra Wojdyło

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Gubinach

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Gubinach

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W przeddzień święta Podwyższenia Krzyża Świętego 13 września odbyła się uroczystość konsekracji odrestaurowanego kościoła w Gubinach, której przewodniczył bp Andrzej Suski. Przed liturgią głos zabrali parafianie. – Dzięki Twojej, Księże Biskupie, posłudze ten dom Boży stanie się miejscem, w którym niebo spotyka się z ziemią – mówili. Przypomnieli historię kościoła, zaznaczając ogromne zaangażowanie proboszcza w dzieło renowacji obu kościołów w parafii.

Kościół jest otwarty

W homilii Biskup Andrzej mówił o istocie świątyń chrześcijańskich, które mają początek w Wieczerniku i są po to, aby gromadzić na modlitwie i we wspólnocie oraz na sprawowaniu Eucharystii. – Świątynia jednoczy, nie kłóci i tego potrzebuje dzisiejszy świat. Nie liczy się pochodzenie czy kolor skóry. W Kościele Bóg nas wysłuchuje, przygarnia i umacnia. Najpiękniejsze jest to, że Kościół jest otwarty dla wszystkich ludzi i dla każdego jest miejsce, on wszystkich brata i jednoczy. I to jednoczenie jest jednym z darów każdej chrześcijańskiej świątyni – podkreślał. Ksiądz Biskup zachęcał do gorliwej i szczerej modlitwy, zawierzaniu swoich spraw Bogu. – Mamy odrywać się od ziemi, aby dosięgnąć Boga, On jest pośrodku naszego życia – mówił. Zwrócił uwagę na ołtarz, który jest centralnym elementem każdej Eucharystii. To na nim odbywa się bezkrwawa ofiara, która jest przedłużeniem obecności Chrystusa.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Ksiądz Biskup podziękował wszystkim, którzy wspierali proboszcza we wszystkich pracach i staraniach oraz docenił ogromną pracę ks. kan. Flisikowskiego w odrestaurowywaniu obu świątyń parafialnych. Życzył, aby świątynia była miejscem doświadczania Bożego miłosierdzia, otrzymywania wielu łask i duchowego rozwoju dla każdego, kto będzie do niej przychodził.

Konsekracja

Po homilii nastąpił najważniejszy obrzęd, czyli odmówienie modlitwy konsekracyjnej oraz poświęcenie ołtarza i ścian kościoła. Od chwili namaszczenia przez Księdza Biskupa krzyżmem świętym ołtarz staje się miejscem przeznaczonym wyłącznie do składnia bezkrwawych ofiar Bogu przyjemnych. Biskup Andrzej wraz z Księdzem Proboszczem namaścił ściany w wyznaczonych miejscach, zwanych zacheuszkami. Po tym nastąpiło okadzenie ołtarza i ścian świątyni, symbolizujące modlitwy wznoszone do Boga. Ostatnim elementem było wniesienie do świątyni świec, umieszczenie ich na ołtarzu i przy zacheuszkach oraz przyozdobienie świątyni kwiatami.

Bogu niech będą dzięki

Na zakończenie liturgii ks. kan. Flisikowski podziękował instytucjom i osobom zaangażowanym w dzieło renowacji kościoła: Wojewódzkiemu Urzędowi Ochrony Zabytków w Toruniu, diecezjalnemu konserwatorowi zabytków w Toruniu, Urzędowi Marszałkowskiemu w Toruniu, Starostwu Powiatowemu w Grudziądzu, Urzędowi Gminy w Rogóźnie i wójtowi Henrykowi Szpringielowi, radom sołeckim i sołtysom z Szembruczka, Szembruka, Bud i Gubin, radzie parafialnej, inspektorowi nadzoru Dariuszowi Morczyńskiemu, kierownikowi budowy Wiesławowi Jeschke, wszystkim wykonawcom prac remontowych oraz ofiarodawcom. Zwracając się do parafian, podziękował za ich ogromne zaangażowanie i poświęcenie swojego czasu Kościołowi, parafii i samemu Bogu. – Niech dobry Bóg obdarza dobrym zdrowiem i wynagrodzi wszystkim, którzy ochoczym sercem włączyli się w dzieło renowacji kościoła, błogosławieństwem w życiu doczesnym, a kiedyś życiem wiecznym – dodał Ksiądz Proboszcz. Mszę św. uświetnił chór „Echo” pod dyrekcją Jerzego Cieślaka oraz orkiestra OSP w Szembruczku.

Msze św. w kościele w Gubinach sprawowane są w niedziele o godz. 9.30, a w pozostałe święta o godz. 16.30

2015-09-24 12:02

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Krzyż z Małopolskiej „Solidarności”

Wisiał w naszym pokoju jak w każdym innym. Po prostu był. Nie zastanawiałam się, od kiedy. Traktowałyśmy go jak stały element wyposażenia miejsca pracy. Tylko gdy ktoś z zewnątrz przychodził, zwracał na niego uwagę. - Jak dobrze, że znów jest na ścianie - inicjował rozmowę odwiedzający nas przynajmniej raz w tygodniu pewien Łemko, który usiłował tłumaczyć wszystkim, że Łemkowie to Rusini i z Ukraińcami nie mają nic wspólnego. Ta potrzeba ciągłego przyznawania się niemłodego już mężczyzny do nieznanej nam bliżej narodowości wywoływała w nas, wtedy młodych dziewczynach, skrywany uśmiech. Tragiczną historię bieszczadzkich połonin i jej mieszkańców zrozumiałam wiele lat później, wędrując śladami zarośniętych bujną roślinnością wsi i usytuowanych na wzgórzu ruin cerkwi oraz fragmentów cmentarzy z połamanymi żelaznymi krzyżami na zrujnowanych nagrobkach. A nasz krzyż był nowiutki, jeszcze pachniał świeżo ściętym drzewem. Szybka, masowa robota zauważalna była przede wszystkim w metalowej postaci Ukrzyżowanego. Widać było, że forma była stara lub prymitywnie wykonana. Odwiedzający nas pan Krzysztof, szef sprzymierzonych związków rzemieślników, o którym wiedziałyśmy, że został wyrzucony z uniwersytetu w 1968 r. i nigdy tam nie wrócił, syn sławnego krakowskiego malarza i - jak sądziłyśmy - na pewno znający się na sztuce, z politowaniem kiwał głową nad jego estetyką. Tylko pan Józef ze sprzymierzonego związku rolników traktował go jak chleb powszedni. Tuż po wejściu do naszego pokoju całował przybite gwoździem stopy Chrystusa, nabożnie się żegnając. Gdy zwoływał nas w grudniu na strajk rolników do Rzeszowa, coraz bardziej nieobecny i roztargniony, jego wzrok skierowany na Ukrzyżowanego mówił więcej niż niejeden apel. Po 13 grudnia 1981 r. nie myśleliśmy o nim. Trzeba się było ukryć i najlepiej nie mieszkać tam, gdzie było się zameldowanym. SB to zbiurokratyzowana machina. Szukali tam, gdzie mieli zapisane. Najbliższe tygodnie i miesiące poświęciliśmy na odtwarzanie struktur związku i organizowanie podziemnej poligrafii. Ci, których nie aresztowano w nocy 13 grudnia, początkowo się ukrywali, później, wzywani do „białego domku”, albo go opuszczali po przesłuchaniu, albo dzielili los internowanych. Po kilku miesiącach dostaliśmy wezwania do zabrania prywatnych rzeczy z budynku Regionu Małopolskiej „Solidarności” i zostały rozwiązane umowy o pracę. Wchodziliśmy tam z ciężkim sercem. Powitał nas nieopisany bałagan. Na podłogach walały się sterty papierów i teczek, z pootwieranych szaf i szuflad biurek wystawały pojedyncze dokumenty. W kącie na krześle z tekturowego pudła dawały się zauważyć chaotycznie wrzucone niechlujną ręką małe krzyżyki, przygotowane do przekazania nowo powstającym siedzibom Związku. Wszystko wyglądało tak, jakby przed chwilą skończyła się tu rewizja. Pozwolono nam zabrać prywatne rzeczy. Spojrzeliśmy po sobie. Tego, co najważniejsze - dokumentacji Związku już nie było. Gdy opuszczaliśmy budynek, ściągnęliśmy ze ścian krzyże, obawiając się, że zostaną zbezczeszczone. Pilnujący nas panowie przyglądali się tym czynnościom w milczeniu, bez jednego komentarza. Pudełko z krzyżami, które stało samotne w kącie pokoju, wynieśliśmy bezpiecznie poza budynek. Opuszczając siedzibę Małopolskiej „Solidarności”, obejrzeliśmy się za siebie, zamykając w ten sposób kawał ważnego okresu życia. Każdy z nas wyjmował z pudełka jeden krzyż i chował go do kieszeni. Po powrocie do domu znajdował dla niego godne miejsce. W następnych latach jeszcze wiele razy zmienialiśmy miejsce zamieszkania, jednak drewniany krzyżyk z Regionu wędrował zawsze z nami. Dziś, po 30 latach, gdy odwiedzam znajomych z tamtego okresu, rozpoznaję go natychmiast. Taki krzyż jest u Ewy, której ojciec - kapitan Ludowego Wojska Polskiego - w pierwszych dniach stanu wojennego w krakowskim „białym domku” Służby Bezpieczeństwa na zastrzeżonej wojskowej linii rugał wyrodną córkę, by wreszcie dała sobie spokój z tymi wolnościowymi bzdurami i pomyślała, w jakiej sytuacji stawia go wobec przełożonych, a mąż - aresztowany w 1986 r. za druk nielegalnych wydawnictw, po serii przesłuchań na Montelupich nigdy już się nie pozbierał, sama musiała wychowywać troje maleńkich dzieci. Jest u Agnieszki i Kajtka, którzy wydawali najdłużej ukazujące się pismo podziemnej „Solidarności” Małopolskiej „13”, a w każdą rocznicę „Wujka” jeździli na Śląsk i będą jeździć - jak mówią - dopóki winni zbrodni na górnikach nie zostaną ukarani. Jest i u Włodka, który po kilkunastu latach emigracji politycznej we Francji wrócił do Polski z rodziną, ale nie może się tu odnaleźć. Jest u Leny, której mądra przyjaźń towarzyszyła w najtrudniejszych momentach naszej młodej dorosłości, przy narodzinach naszych dzieci, w chorobach, braku domu i tułaczkach po cudzych kątach. Jest także w moim domu. Przy kolejnych przeprowadzkach był jako pierwszy pakowany do pudeł i jako pierwszego wyjmowaliśmy go z mężem i wieszaliśmy na ścianie. Pewnego dnia córka zapytała, dlaczego właśnie ten krzyż traktuję z taką atencją. Wtedy trudno mi było znaleźć właściwe słowa, aby wyjaśnić to małemu człowiekowi. Dziś, gdy spoglądam na krzyż, widzę młodych z tamtych lat - dumnych, odważnych, pełnych nadziei, wrażliwości, pomysłów, wiary, która góry przenosi, i rozumiem pełnię chrześcijańskiej symboliki.
CZYTAJ DALEJ

Zmarł ks. Leszek Bajorski

2025-04-14 11:43

Karol Porwich/Niedziela

CZYTAJ DALEJ

Rewolucyjny dokument Watykanu? Pokazujemy prawdę

2025-04-14 16:13

[ TEMATY ]

Msza św.

Karol Porwich/Niedziela

W Niedzielę Palmową media obiegła wiadomość o rzekomo „rewolucyjnym dokumencie Watykanu”, biły po oczach „klikbajtowe” tytułu o tym, że papież czegoś zakazał, że postanowił, zdecydował, nakazał itd. A jak to jest naprawdę? Zobaczmy zatem!

W wielu miejscach przyjął się zwyczaj celebracji tzw. Mszy świętych zbiorowych, czyli takich, gdzie podczas jednej celebracji jeden kapłan sprawuje ją w kilku różnych intencjach przyjętych od ofiarodawców. Trzeba tu odróżnić ją od Mszy koncelebrowanej, gdy dwóch lub więcej kapłanów celebruje wspólnie, każdy w swojej indywidualnej intencji. Stolica Apostolska zleca, by w ramach prowincji (czyli metropolii) ustalić zasady dotyczące ewentualnej częstszej celebracji takich właśnie zbiorowych Mszy świętych. Zasady ustalone w roku 1991 na mocy dekretu Kongregacji ds. Duchowieństwa o intencjach mszalnych i mszach zbiorowych Mos iugiter przewidywały, że taka celebracja może odbywać się najwyżej dwa razy w tygodniu. Tymczasem biskupi mogą zdecydować, by można było takie zbiorowe Msze święte sprawować częściej, gdy brakuje kapłanów a liczba przyjmowanych intencji jest znaczna. Oczywiście ofiarodawca musi wyrazić wprost zgodę, by jego intencja została połączona z innymi w jednej celebracji. Celebrans może zaś pozostawić dla siebie jedynie jedno stypendium mszalne (czyli ofiarę za jedną intencję). Wszystkie te zasady – oprócz uprawnienia dla biskupów prowincji do ustalenia innych reguł – już dawno obowiązywały, zatem… rewolucji nie ma.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję