Reklama

Niedziela Zamojsko - Lubaczowska

Usłyszeć Afrykę

Co zrobić żeby usłyszeć ją skutecznie, żeby otworzyć się na ten kontynent? Odpowiedzi na to pytanie i wiele innych udzielą siostry z Zamościa – Małgorzata Łokaj i Paulina Skiba, założycielki Fundacji „Usłyszeć Afrykę”, która w marcu obchodzi 5-lecie swojej działalności

Niedziela zamojsko-lubaczowska 12/2014, str. 4-5

[ TEMATY ]

misje

misjonarze

Archiwum fundacji "Usłyszeć Afrykę"

fgdfgd

fgdfgd

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

MAŁGORZATA GODZISZ: – Czym jest Fundacja „Usłyszeć Afrykę” i jak otwiera swoje uszy i serca na ludzi potrzebujących?

PAULINA SKIBA: – To organizacja pozarządowa, czyli non profit. Pracujemy przede wszystkim z dziećmi ulicy w Afryce, szczególnie w Ugandzie i Zambii. Realizujemy również projekty wolontariackie. Wysyłamy do różnych krajów specjalistów, np. do pracy pedagogicznej. Realizujemy działania w zakresie edukacji globalnej w Polsce, prowadzimy warsztaty w szkołach, organizujemy wystawy zdjęć, pokazy slajdów. Staramy się zmieniać podejście naszego społeczeństwa do tego, jaka jest Afryka i kto ją zamieszkuje. Staramy się łamać stereotypy.

– Minęło 5 lat od naszej ostatniej rozmowy, kiedy to fundacja stawiała pierwsze kroki. Jak działa teraz, by docierać do jak największej liczby osób?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

MAŁGORZATA ŁOKAJ: – Przeprowadziliśmy przez te lata wiele działań, rozwinęliśmy się. Współpracujemy z nowymi wolontariuszami, którzy wnoszą wiele dobrego; realizujemy ich projekty na terenie Afryki i w Polsce. (…) W Afryce pracujemy szczególnie z dzieciakami ulicy, ale od trzech lat również otworzyliśmy się na dzieci niewidome i słabowidzące, zagrożone zepchnięciem na margines życia społecznego. Zrealizowaliśmy już 4 projekty – w tym 3 w Ruandzie i 1 w Ghanie – które służyły polepszaniu ich życia, usprawnianiu i uczeniu, jak mają poruszać się w świecie, którego nie widzą. Nasi wolontariusze byli w ośrodku w Ruandzie prowadzonym przez siostry franciszkanki. Tam zrealizowaliśmy projekt Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Staramy się otwierać na nowe środowiska. Mamy też nowatorski pomysł na otwarcie klubu międzykulturowego w Warszawie, na który otrzymaliśmy dotację z Fundacji im. Stefana Batorego. Będzie to miejsce międzykulturowe i socjoterapeutyczne. Chcemy, by łączyło Polskę, Ugandę i Zambię. Będzie to też świetne miejsce pracy dla wolontariuszy, którzy chcą wyjechać na misje zagraniczne, by tutaj zrobili sobie staż z polskimi dziećmi i popracowali pod kątem wychowawczym, resocjalizacyjnym.

– Odkryłyście w sobie powołanie misyjne. Obie byłyście na misjach. Ciekawi mnie, jakie trzeba mieć predyspozycje, żeby mieć odwagę polecieć tak daleko?

PS: – Chyba dużo otwartości na świat i pewnie w głowie trochę marzeń, żeby czegoś doświadczyć, coś nowego zobaczyć, zakładając mimo wszystko, że jedzie się pracować dla innych. Pewnie trzeba umieć być elastycznym, by nie rozczarować się tym, jak wygląda świat po tamtej stronie równika, i tym, że miejscowi ludzie mają inne poczucie czasu i społecznej odpowiedzialności. Wydaje mi się, że to na początek wystarczy, by zweryfikować, czy rzeczywiście chciałoby się siebie poświęcić. A reszta wychodzi „w praniu”...

Reklama

– A jak mogłabyś scharakteryzować Ghanę, którą ostatnio odwiedziłaś?

PS: – Jeśli miałabym ją porównać z Zambią, w której pracowałam przez rok, to bardzo pozytywnie zaskoczył mnie jej rozwój społeczny i ekonomiczny. Rzeczywiście Afryka Zachodnia jest dużo bardziej rozwinięta niż część południowa. Nie tylko pod względem tego, co posiadają jej mieszkańcy, ale też i kulturowym, a przede wszystkim edukacyjnym. W Ghanie wszystkie dzieci, które udało mi się spotkać – a było ich całkiem sporo – mówiły dosyć płynnie po angielsku, co w Zambii bardzo rzadko się zdarzało. Akurat na tych terenach, na których ja pracowałam, czyli daleko od stolicy, mieszkają bardzo przyjaźni ludzie. Bardzo dobrze się tam czułam. Przepiękne miejsca. Myślę, że Ghana jest dobrym krajem jako pierwsze miejsce do odwiedzenia w Afryce, bo jest tam i bezpiecznie, i naprawdę przyjaźnie.

– Ghana to też spotkania z konkretnymi osobami. Czy któreś zapadły Ci w pamięć?

PS: – Przebywałam w Ghanie jako koordynator projektu naszej wolontariuszki Marty Bielawskiej, która szkoliła specjalistów uczących dzieci niewidome, jak powinno przebiegać wczesne wspomaganie ich rozwoju. Chodzi o to, że po to, by dziecko z problemem wzrokowym mogło funkcjonować w społeczeństwie, musi jak najszybciej zacząć rehabilitację. Takie rzeczy nigdy w Ghanie nie miały miejsca. Tymi dziećmi nigdy nikt się nie zajmował. Miałam okazję odwiedzić szkołę, w której dyskutowałyśmy z pracownikami, jak wdrażanie tego wczesnego wspomagania powinno w Ghanie wyglądać. Sympatyczne były te spotkania, szczególnie kiedy rzeczywiście tym nauczycielom i dyrekcji otwierały się oczy. Nikt do tej pory w ich kraju nie zajmował się tym problemem, a społeczność osób niewidomych jest tam liczna. Bardzo miło było słuchać, kiedy mówili, że to, co robimy, ma olbrzymi sens i będą chcieli to kontynuować.

– Małgosiu, dotarłaś do Ugandy. Tam spotkałaś chłopców ulicy. Co w nich dostrzegłaś?

MŁ: – Pracowałam z nimi dwukrotnie w Ugandzie. Za pierwszym razem to był ośrodek, w którym chłopcy zdecydowali się na zmianę swojego życia, poprosili o pomoc i przyszli do szkoły. Drugi mój projekt dotyczył pracy wśród dzieci, które wciąż jeszcze są na ulicy. Moim osobistym pytaniem, z którym chyba dopiero po powrocie musiałam się zmierzyć, było – kiedy wspieranie takich dzieci ma sens. Myślę, że pomoc o tyle ma sens, o ile prowadzi do tego, żeby to dziecko z tej ulicy pomału zabrać. Jeśli się je tam zostawi, pojedzie się na chwilę, zrealizuje się nawet uliczne ciekawe projekty, to one mają z tego frajdę. Przyjadą biali, zainteresują się nimi, coś tam zawsze od nich otrzymają, nowe buty, słodycze, jedzenie, i nie pragną żadnej zmiany. Dziecko, które żyje na ulicy, musi naprawdę mocno dostać w kość od życia, żeby pragnąć zmiany i to nie na chwilę. Zdarza się, że dzieciaki z ulicy zaczepiają się w jakichś ośrodkach i są z tej ulicy zabierane. Po tygodniu, dwóch, miesiącu, a nawet kilku latach uciekają i wracają do tego, w czym żyły wcześniej. Rodzi się pytanie: dlaczego? W Ugandzie i Zambii mamy teraz naszych czterech wolontariuszy. To duży problem tchnąć w serca tych dzieci nadzieję na trwałą zmianę. One najbardziej potrzebują mamy i taty; opieki kogoś, kto zbuduje z nimi jakąś relację i to nie będzie relacja na chwilę, ale trwała, która pozwoli im uwierzyć w siebie i w to, że jeśli odejdą z ulicy, to gdzieś indziej mają szanse na normalne życie, że nie będą wykorzystywane, otrzymają to, czego potrzebuje dziecko do normalnego życia. A wiadomo: dziecko potrzebuje przede wszystkim miłości. Czy wolontariusz jest w stanie przynieść miłość? Raczej jest to trudna sprawa. Nasza praca głównie polega na tym, by gdzieś je później umieścić. Czy z niej skorzystają? To już jest ich decyzja. W 2009 r. zabraliśmy trzech chłopców z ulicy. Jeden z nich wrócił z powrotem, dwóch od czterech lat uczestniczy w naszym projekcie Ekirooto, który daje im edukację i dom. Samuel i Hussein ukończyli w 2012 r. szkołę podstawową John Foundation School. Wytrwali przez te lata i rozpoczęli naukę w szkole średniej. Coraz lepiej mówią po angielsku. To są drobne sukcesy, które cieszą i pokazują, że jest jakaś szansa na zmianę.

– Fundacja „Usłyszeć Afrykę” może działać dzięki wsparciu wielu ludzi, tych w diecezji zamojsko-lubaczowskiej, ale i poza granicami naszego kraju. Jak ta pomoc wygląda w naszym mieście? Przypomnę, obie pochodzicie z Zamościa.

PS: – Pomocy nigdy za wiele. Prawda jest taka, że w Afryce te środki, które do nas spływają, nigdy nie są wystarczające. Jeśli mówimy o dzieciach ulicy, na świecie jest ich 100 mln. Gośka mówiła przed chwilą o trzech naszych podopiecznych. To, ilu osobom jesteśmy wstanie pomóc, zależy od tego, jaki jest stan konta fundacji.

MŁ: – Dodajmy, że obecnie mamy siedemnaścioro dzieci pod opieką; to nie jest tylko dwóch chłopców, którzy przetrwali od 2009 r. Każdy sponsor jest na wagę złota. Pieniądze wykorzystujemy dobrze na te cele, na które są przekazywane. W Zamościu, z tego co pamiętam, mamy dwie szkoły, które nas wspierają: Zespół Szkół Społecznych i I Liceum Ogólnokształcące. Stale nam towarzyszą. Koło Szachowe w Zamościu, działające przy Młodzieżowym Domu Kultury, wspierało jedną z naszych podopiecznych Grace. Te zadania, które podejmuje Zamość, podejmują nasi znajomi. Najwięcej pomocy otrzymujemy od przyjaciół i rodziny, znajomych naszych znajomych… Dzięki temu, że ktoś nas zna, to nam może bardziej ufa. Z organizacjami pozarządowymi jest tak, że cieszą się różnym zaufaniem. Zachęcamy, by się włączać w te nasze projekty. Wejść na naszą stronę www.uslyszecafryke.org, zobaczyć, co robimy, potrzeby mamy duże. Zbieramy obecnie pieniądze na samochód w Zambii dla jednego z tamtejszych ośrodków dla dzieci ulicy.

– Misje nie są zadaniem specjalnym dla jakiegoś komandosa czy innego żołnierza. To jest zadanie dla każdego z nas. Nie każdy musi wyjeżdżać do dalekich krajów, żeby pomagać.

PS: – Misje czy wolontariat zagraniczny, jakkolwiek to nazwiemy, są dla nas olbrzymim wyzwaniem i również misją dla nas jest praca w fundacji. To, co robimy, jest naszym obowiązkiem i wszystkich, którzy w Polsce i w Europie mają więcej niż ci, którzy nie mają nic. Przede wszystkim jest to wyzwanie, by nie stawiać siebie ponad tych, którym pomagamy.

MŁ: – Nie robimy nic wyjątkowego i szczególnego. Te same działania można prowadzić w Polsce dla naszych dzieciaków. Podziwiamy ludzi, którzy w ramach różnych innych organizacji robią dobrą robotę w Polsce. Nie o to chodzi, że się poświęcamy. Absolutnie nie. Każdy ma swoją drogę. Dlaczego akurat my tam się znalazłyśmy? W życiu przypadków nie ma. Po prostu tak się stało. Doświadczyłyśmy trochę innego życia, które biegnie wolniej, i jest bardziej otwarte na drugiego człowieka. W pewnym momencie stwierdziłyśmy, że chcemy, żeby to było nasze życie. Czasem sobie myślę, że to jest takie egoistyczne, bo my coś dajemy z siebie, ale naprawdę po stokroć otrzymujemy i od ludzi stamtąd i w Polsce. Najważniejsze jest to, żeby nie zapominać o tym, by być blisko ludzi – czy jesteśmy tam, czy tutaj – to nie ma znaczenia.

2014-03-20 13:24

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nieść pomoc Afryce przez Kościół

Przypadająca 6 stycznia uroczystość Objawienia Pańskiego, zwana Świętem Trzech Króli, w sposób szczególny podkreśla misyjny charakter Kościoła katolickiego. Duszpasterska misja Kościoła polega na przekazywaniu Dobrej Nowiny. Jednak rola misjonarzy, wysłanych do krajów tzw. trzeciego świata, nie sprowadza się tylko do ewangelizowania, ale wyraża się również w trosce o podnoszenie poziomu życia mieszkańców kraju, w którym przyszło im pracować

Oprócz chrześcijańskiego orędzia misjonarze przynoszą ze sobą pomoc medyczną i ekonomiczną. Ich działalność często wypełnia lukę w świadczeniu podstawowej opieki zdrowotnej czy socjalnej. Najlepiej widać to na przykładzie Afryki - jednego z najciekawszych przyrodniczo kontynentów globu, ale też jednego z najmniej rozwiniętych, będącego synonimem skrajnej biedy. Jan Wieliński, były ambasador Polski w Zimbabwe, który odwiedził Kolbuszową podczas „Albertynek 2012”, pytany o rolę Kościoła katolickiego na Czarnym Lądzie, podkreślił, że w różnych krajach afrykańskich jest ona różna. Mniejsza jest w tych, które mają dużą liczbę muzułmanów, natomiast w takich jak Zambia - ogromna. - Misjonarze i misjonarki prowadzą hospicja, przytułki dla bezdomnych, sierocińce, domy samotnej matki, szpitale, szkoły, podejmują działania umożliwiające młodzieży podjęcie studiów wyższych - wyliczał. Nieodzowna jest pomoc misjonarzy w trudnych sytuacjach życiowych. Braki w krajach afrykańskich są ogromne - lista potrzeb nie ma końca, niezbędne są lekarstwa, żywność, ubrania - wylicza o. Edward Pacyfik Czachor OFM z Hadykówki (parafia Cmolas), który już przeszło 41 lat pracuje na misjach w Kongo. Nie ukrywa, że powołanie misyjne jest powołaniem specjalnym, łaską Bożą. Nie każdy duchowny jest w stanie pracować wśród ludzi innej rasy, kultury, innych możliwości materialnych. - Trzeba być człowiekiem niezłomnej wiary i oddać się bez reszty dla ludzi biednych. Gdyby tam człowiek szukał siebie, wygodnego życia, długo nie wytrzyma. Niewielu zostaje na dłużej - mówi o. Pacyfik. - Żeby być przekonywującym świadkiem Chrystusa, trzeba mieć udział w ich biedzie - dodaje. To dzielenie doli z Afrykańczykami wiąże się również z przechodzeniem chorób, które rujnują organizm białego człowieka. Wspomina, że kiedy po raz pierwszy zachorował na malarię, na początku swego życia misyjnego, był przekonany, że umrze. - Przygotowywałem się śmierć, swoje życie ofiarowałem za kolegów misjonarzy - mówi o. Pacyfik Czachor. Ten bernardyński zakonnik, pytany o to, co daje mu satysfakcję w pracy misyjnej, mówi: - Tym ludziom przybliża się dobro i lepsze życie.

CZYTAJ DALEJ

Dlaczego trzeba spowiadać się przed kapłanem?

2024-03-27 08:03

[ TEMATY ]

spowiedź

Magdalena Pijewska

Skąd wzięła się spowiedź w Kościele? Dlaczego trzeba spowiadać się przed kapłanem? Na czym polega dobrze przeżyta spowiedź? Na te i inne pytania odpowiada nowa książka „Dar przebaczenia. O spowiedzi dla wątpiących” wydana nakładem Wydawnictwa Serafin.

„Dar przebaczenia. O spowiedzi dla wątpiących” to książka wielu autorów. Bogata jest w teksty doświadczonych duchownych: ks. Przemysława Artemiuka, ks. Mariusza Rosika, o. Kazimierza Fryzła CSSR, br. Adama Gęstwy OFMCap, br. Błażeja Strzechmińskiego OFMCap, br. Luisa Dri OFMCap. Nie zabrakło także spojrzenia osoby świeckiej - swoim doświadczeniem podzieliła się publicystka Magdalena Urbańska. Poniżej przedstawiamy fragment książki:

CZYTAJ DALEJ

USA: nowy program nauczania uniwersyteckiego – studiowanie dorobku św. Jana Pawła II

2024-03-28 16:55

[ TEMATY ]

USA

studia

św. Jan Paweł II

Adam Bujak/Biały Kruk

Katolicki Uniwersytet Św. Tomasza w Houstonie w stanie Teksas rozpoczyna 30-godzinny cykl wykładów online, poświęcony życiu św. Jana Pawła II i jego nauczaniu o „godnosci osoby ludzkiej w nawiązaniu do innych ludzi i ostatecznie w odniesieniu do Boga”. Uwieńczeniem kursu będzie uzyskanie stopnia magisterskiego (Master of Arts). Celem nowego programu jest też poznawanie „ojczyzny świętego: kultury i historii Polski”. Na zakończenie przewidziano dwutygodniowy pobyt w naszym kraju, po którym przewodnikami mają być polscy naukowcy, badający dzedzictwo świętego papieża.

Nowy kierunek studiów przeznaczony jest zwłaszcza dla formatorów w różnych zakonach, nauczycieli szkół katolickich i innych specjalistów. Do poznawania życia i dorobku Ojca Świętego zachęca kard. Daniel DiNardo - metropolita Galvestonu-Houstonu, archidiecezji, na której terenie znajduje się uniwersytet. Podkreślił on, że „program ten stwarza wspaniałą okazję do badania spuścizny po świętym Janie Pawle II, głoszonej przezeń obrony godności człowieka i wartości tego, czym jest wolność religijna”. Swoje poparcie dla nowego programu studiów wyrazili też m.in emerytowany arcybiskup Filadelfii Charles Chaput i George Weigel - znany na całym świecie autor książek o papieżu Wojtyle.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję