Duchowość i początek misji

Bł. Maria Franciszka Siedliska urodziła się na Mazowszu, dzieciństwo spędziła w Żdżarach koło Nowego Miasta nad Pilicą i w Warszawie. Tam odkryła, jak wspaniałym darem jest miłość Jezusa do niej. Chciała na tę miłość odpowiedzieć całym życiem „Jezusa na wieki” – zapisała w swych notatkach.

W młodości mieszkała przez pięć lat w różnych miejscach na terenie współczesnych Niemiec, Szwajcarii, Francji i Włoch. Mówiła płynnie kilkoma językami: polskim, francuskim, włoskim, niemieckim i angielskim, a także znała rosyjski. Podróże umożliwiły jej kontakt z ówczesnymi trendami w duchowości, szczególnie we Francji. XIX wiek przyniósł odnowę duchową, w tym podkreślenie znaczenia Eucharystii, ożywienie kultu Najświętszego Serca Jezusa, ogłoszenie dogmatu o Niepokalanym Poczęciu oraz ustanowienie święta Świętej Rodziny.

Rozeznanie duchowe, z pomocą kierowników duchowych, doprowadziło Franciszkę Siedliską do przekonania, że ma być założycielką nowego Zgromadzenia w duchu Świętej Rodziny, którego misją miało być wspieranie rodzin, „współdziałając z Chrystusem i Jego Kościołem”. Siedliska wybrała Rzym na główną siedzibę zgromadzenia, nazywając go „gniazdem”. Jednak jej serce i misja wykraczały daleko poza granice Włoch.

Misja wśród Polonii

Nigdy nie miała polskiego obywatelstwa – urodziła się pod zaborami. Otrzymała później obywatelstwo Stanów Zjednoczonych, ale nie zamieszkała tam na stałe. Jednak właśnie Polonia była jednym z głównych celów jej posługi – w Anglii, Francji i USA.

W 1885 roku rozpoczęła misję w Ameryce, pracując wśród polskich emigrantów, a później także Litwinów i Amerykanów. Marzyła o posłudze dla rdzennych Amerykanów i z troską patrzyła na wykluczonych – adoptowała pięć czarnoskórych dziewczynek, zapewniając im schronienie i edukację w domach dziecka prowadzonych przez zgromadzenie. Do jej śmierci w 1902 roku siostry nazaretanki otworzyły w USA 20 domów.

Do Paryża, w odpowiedzi na prośbę o. Władysława Witkowskiego, rektora Polskiej Misji Katolickiej, bł. Maria Franciszka Siedliska wysłała siostry do pracy edukacyjnej wśród młodzieży polonijnej. Pierwsze placówki powstały w 1892 roku, a ich zadaniem było nie tylko nauczanie, ale też podtrzymywanie tożsamości narodowej wśród polskich emigrantów. Podobną misję realizowała w Londynie, dokąd przybyła w tym samym roku na zaproszenie kard. Herberta Vaughana, arcybiskupa Westminsteru. W obliczu trudności z zapewnieniem emigrantom polskim opieki duszpasterskiej, siostry zajęły się organizacją życia religijnego. Tłumaczyły, zbierały na zapowiedzi przedślubne i szukały księży gotowych odprawiać Msze święte. Z czasem udało się ustanowić stałą obecność duszpasterzy, a działalność sióstr poszerzyła się o prowadzenie szkoły dla młodzieży angielskiej.

Życie w ruchu i służbie

Bł. Maria Franciszka Siedliska była nieustannie w drodze. Odwiedzała nowe placówki zgromadzenia w Europie i Stanach Zjednoczonych, pilnując, by wszystko funkcjonowało zgodnie z misją Nazaretu. Była zaangażowana zarówno w sprawy organizacyjne, jak i w duchowe prowadzenie sióstr. Z przenośnym listownikiem, który pełnił funkcję jej mobilnego biura, pisała liczne listy i dokumenty.

Choć prowadziła aktywne życie misyjne, jej największym pragnieniem było życie kontemplacyjne, całkowicie oddane Bogu. Skrzętnie wykorzystywała każdą chwilę na modlitwę i lekturę duchową.

Dziedzictwo i pamięć

Za życia bł. Marii Franciszki Siedliskiej zgromadzenie otworzyło domy w Krakowie, Lwowie, Wadowicach i Częstochowie. Matka Siedliska planowała także placówki między innymi w Warszawie, Petersburgu i Kołomyi. Obchodzące w tym roku 150-lecie istnienia Zgromadzenie Sióstr Nazaretanek jest obecne w 14 krajach na pięciu kontynentach. Bł. Maria zmarła 21 listopada 1902 roku w domu macierzystym zgromadzenia w Rzymie. Dziś siostry nazaretanki każdego roku w godzinę jej śmierci gromadzą się w jej pokoju, aby podziękować za życie i powołanie swojej Założycielki. Wspomnienie bł. Marii obchodzone jest 21 listopada poza Polską, a w Polsce – 25 listopada. Beatyfikowana przez św. Jana Pawła II w 1989 roku, bł. Maria Franciszka Siedliska pozostaje wzorem bezgranicznego zaufania Bogu i służby ludziom. Jej życie i słowa, zapisane w duchowych notatkach, wciąż inspirują: „Zamykam oczy, na nic już nie patrzę, tylko się rzucam w tę przepaść Pana Boga, w przepaść Jego miłości nieskończonego miłosierdzia”.