Wielkopostne dziękczynienie za 10 lat istnienia diecezji świdnickiej

1. Czas powrotu do Pana Boga i pełnienia uczynków pokutnych

Umiłowani diecezjanie, stajemy na progu Wielkiego Postu. Przed nami wielkopostna droga ku uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. W ubiegłą środę przyjęliśmy na nasze głowy popiół jako znak naszego uniżenia i gotowości do odwrócenia się od grzechu i nawrócenia się na drogę sprawiedliwości i miłości. Wejście na tę drogę mają nam ułatwić uczynki pokutne, do których nas zobowiązał Chrystus w Środę Popielcową, wzywając nas do podjęcia jałmużny, modlitwy i postu. Liturgia słowa pierwszej niedzieli Wielkiego Postu, przywołuje nam dwie sceny kuszenia przez szatana. Pierwsze kuszenie miało miejsce w raju wobec pierwszych rodziców. Szatan wzbudził w nich podejrzenie co do prawości i uczciwości Pana Boga. Zachęcił do przekroczenia nakazu Bożego, obiecując ich zrównanie się z Bogiem. Obietnica szatana okazała się wierutnym kłamstwem. Rodzice rajscy zostali oszukani. Posłuchanie szatana i wystąpienie przeciw Bogu uczyniło ich przegranymi. Inaczej potoczyły się losy kuszenia Jezusa przez szatana na pustyni. Jezus nie dał się zwieść. Nie dał się okłamać. Nie uwierzył w to, co mówił szatan. Odrzucił pokusy złego ducha i pozostał wierny woli Ojca.

Dziś tak często staje przed światem i przed nami ten sam diabeł, „wąż” XXI wieku. Staje z tą samą propozycją, co i przed pierwszymi rodzicami i przed Jezusem na pustyni. Chodzi mu zawsze o jedno: abyśmy zwątpili w uczciwość Pana Boga, w wartość Jego przykazań. Chce nam wmówić, że warto iść za tym, co proponuje dzisiejszy świat. Namawia nas, abyśmy odeszli od Boga, zapomnieli o jego przykazaniach, a zyskamy prawdziwą wolność i poszukiwane szczęście. Od nas zależy, co wybierzemy: czy to, co rajscy rodzice, czy to, co Jezus Chrystus. Wybór ten jest wyborem naszej przyszłości. Od nas zależy, czy staniemy się przegranymi, czy zwycięzcami.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2. Czas dziękczynienia za 10 lat istnienia diecezji świdnickiej

Drodzy bracia i siostry, na tegorocznej drodze wielkopostnej, gdy staramy się przygotować duchowo do kanonizacji bł. Jana Pawła II, wypadnie nam nie tylko zmierzyć się z szatanem, nie tylko potrzebna będzie nasza pozytywna odpowiedź na Boże wezwanie do nawrócenia, ale nadchodzi dla nas także czas podziękowania za dziesięć lat ustanowienia przez Jana Pawła II naszej diecezji świdnickiej. Bylibyśmy niewdzięcznikami, gdybyśmy nie stanęli przed Bogiem ze słowami dziękczynienia, uwielbienia, przeproszenia i prośby. Oto 25 marca br., w uroczystość Pańskiego Zwiastowania, minie dziesięć lat od zaistnienia naszej diecezji. Nadchodzi zatem dla nas czas podziękowania Panu Bogu i ludziom, za ogrom dobra, jakie stało się naszym udziałem w ciągu minionych dziesięciu lat istnienia naszej rodziny diecezjalnej. W ciągu tych dziesięciu lat udało się nam utworzyć wszystkie struktury diecezjalne. Mamy Kurię Biskupią, Wyższe Seminarium Duchowne, studia magisterskie z teologii dla osób świeckich, Caritas diecezjalną, Studium Organistowskie, Studium Życia Rodzinnego. Mamy Kapitułę Katedralną i Kolegiacką oraz Akcję Katolicką. Mamy ostatnio ukonstytuowany Sąd Biskupi. W drugim roku istnienia diecezji przeprowadziliśmy I Diecezjalny Kongres Eucharystyczny, a potem w latach 2007-2010 – peregrynację Obrazu Jezusa Miłosiernego. Obecnie trwają prace wykończeniowe nad Domem Księży Emerytów w Świdnicy i budowa Hospicjum dla osób w stanie terminalnym i przewlekle chorych. W diecezji zorganizowana jest katechizacja w szkołach. W parafiach trwa przygotowanie duszpasterskie do sakramentów świętych, zwłaszcza do I spowiedzi i Komunii św. oraz do bierzmowania; działają grupy apostolskie: Żywy Różaniec; Franciszkański Zakon Świeckich, Akcja Katolicka, nowe ruchy apostolskie; Ruch Światło Życie, Kościół Domowy Stowarzyszenie Rodzin Katolickich i inne. W ciągu minionego dziesięciolecia każdego roku odbywaliśmy pieszą diecezjalną pielgrzymkę na Jasną Górę. Były także pielgrzymki do naszych diecezjalnych sanktuariów maryjnych, zwłaszcza w niedawno przeżywanym Roku Wiary. Na najbliższe lata jest zaplanowana peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej przed stuleciem objawień w Fatimie.

Reklama

Jako pierwszy biskup diecezji świdnickiej, w roku dziesięciolecia jej istnienia, wyrażam wszystkim diecezjanom moją serdeczną wdzięczność za modlitwę, za ofiary materialne i za wszelką życzliwość. Dzięki tej życzliwości udało się dokonać tak wiele dobrego. Serdecznie dziękuję Księdzu Biskupowi Adamowi, który od początku pełnił funkcję rektora naszego Wyższego Seminarium Duchownego i wikariusza generalnego, a od sześciu lat służy tak przykładnie diecezji jako biskup pomocniczy. Wyrażam wdzięczność wikariuszom biskupim, kanclerzowi Kurii, dyrektorom wydziałów kurialnych, rektorowi Wyższego Seminarium Duchownego, wszystkich wychowawcom i wykładowcom Seminarium, zarządowi diecezjalnej Caritas – instytucji służącej ubogim, chorym i potrzebującym. Dziękuję wszystkim kapłanom diecezjalnym i zakonnym, zwłaszcza księżom dziekanom, proboszczom, wikariuszom oraz księżom emerytom. Słowa szczególnej wdzięczności kieruję do osób życia konsekrowanego, na czele z siostrami Klaryskami w Kłodzku i w Ząbkowicach Śląskich; dziękuję za modlitwę i wykonywaną posługę wedle charyzmatów poszczególnych zgromadzeń. Dziękuję wszystkim katechetom, liderom grup i ruchów religijnych za wspieranie dzieła ewangelizacji. Dziękuję chorym za modlitwę i ofiarowanie swych cierpień za Kościół.

Reklama

3. Zaproszenie na wspólne dziękczynienie i zapowiedź następnych spotkań modlitewnych

Umiłowani diecezjanie, jest potrzebą naszych serc, abyśmy naszą wdzięczność okazali przede wszystkim Panu Bogu. Dlatego też bardzo serdecznie zapraszam duchowieństwo i wiernych świeckich, na czele z władzami samorządowymi, na wspólne diecezjalne dziękczynienie za dziesięć lat istnienia naszej diecezji. Jest ono zaplanowane na sobotę 29 marca. Naszemu dziękczynieniu będzie przewodniczyć Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Celestino Migliore, Nuncjusz Apostolski w Polsce, który tego dnia o godz. 11 będzie przewodniczył w katedrze świdnickiej uroczystej Mszy św. Zapraszam wszystkich, którzy mogą przybyć. Aby cała nasza diecezja była reprezentowana na naszej wspólnej modlitwie, uprzejmie proszę wszystkich dziekanów naszej diecezji, aby z każdego dekanatu przybyła do katedry świdnickiej na tę uroczystość przynajmniej jedna autokarowa pielgrzymka.

Reklama

Zapraszając na tę uroczystość, korzystam z okazji, by zapowiedzieć już dzisiaj następne ważne uroczystości związane z kanonizacją bł. Jana Pawła II i naszym dziesięcioleciem. W środę 2 kwietnia o godz. 17, w kolejną rocznicę odejścia do wieczności bł. Jana Pawła II, po raz dziesiąty zostanie odprawiona Msza św. na stadionie przy ul. Ratuszowej w Wałbrzychu. W tym roku będziemy się modlić o dobre przeżycie i obfite owoce nadchodzącej kanonizacji. Na tę uroczystość są zaproszeni mieszkańcy Wałbrzycha i okolic, a także inni chętni.

Chcę także zapowiedzieć, że z racji naszego dziesięciolecia w niedzielę 29 czerwca br., w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, jest zaplanowane Święto Diecezji – spotkanie religijno-modlitewne w Świdnicy, na obiektach OSIR, z udziałem zaproszonych z Brazylii ojców: o. Antonello i o. Enrique ze Wspólnoty Przymierza Miłosierdzia z Sao Paolo, którzy kilka dni wcześniej poprowadzą rekolekcje dla kapłanów diecezji świdnickiej. Na program spotkania złożą się: blok modlitewno-konferencyjny w godz. 10-14.30 i uroczysta Eucharystia – Msza św. polowa. o godz. 15. Informuję też, że z inicjatywy kapłanów oraz osób świeckich od kwietnia do czerwca br. w każdej parafii naszej diecezji, w niedzielę uzgodnioną z księdzem proboszczem, pojawi się zespół ewangelizacyjny, składający się z księdza i dwóch osób świeckich. Celem wizyty takiego zespołu będzie głoszenie homilii kerygmatycznej przez księdza dopełnionej świadectwem osób świeckich. W niedzielne popołudnie zespół ewangelizacyjny spotka się z chętnymi na modlitwie i rozmowie ewangelizacyjnej.

Raz jeszcze dziękuję wszystkim modlącym się w intencji naszej diecezji, szczególnie chorym i cierpiącym. Jednocześnie zwracam się z bardzo gorącą prośbą o dalszą modlitwę. Na czas Wielkiego Postu, na dobre przygotowanie się do Świąt Wielkanocnych i do kanonizacji bł. Jana Pawła II, jak również na radosne świętowanie dziesięciolecia naszej diecezji z serca wszystkim błogosławię.

Publikujemy treść listu:
Kochać i służyć
List do kapłanów na Wielki Czwartek 2014 r.
Drodzy Bracia w Chrystusowym kapłaństwie!
Do was, naszych braci i duchowych synów, kierujemy list z okazji Wielkiego Czwartku. Jest to dzień ustanowienia Eucharystii i Sakramentu Kapłaństwa. W tym dniu dziękujemy Bogu za dar naszego powołania. Dziękujemy z wami i dziękujemy także wam. Pokornie odnawiamy nasze kapłańskie przyrzeczenia i powierzamy się Bożemu Miłosierdziu.
Tegoroczny Wielki Czwartek przeżywamy, oczekując na kanonizację bł. Jana Pawła II. Spoglądamy na jego kapłańskie życie i służbę. Prosimy o jego wstawiennictwo. Wsłuchujemy się w jego słowa, a także w słowa Piotra naszych czasów – Papieża Franciszka.
1. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” (J 15, 16).
„Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka” – napisał Jan Paweł II w książce „Dar i tajemnica” (s. 7).
Powołani przez Jezusa rybacy Piotr i Andrzej, Jakub i Jan, zostawili swoje łodzie i poszli za Nim. Zaufali Mu, gotowi oddać dla Niego wszystko, nawet życie. Historia powołania uczniów nad brzegiem Jeziora Galilejskiego powtarza się w każdym zakątku ziemi, w każdym czasie, w każdym pokoleniu. Ta historia powtórzyła się w naszym życiu. I my usłyszeliśmy słowa Mistrza z Nazaretu: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi” (Mk 1, 17).
Jezus wybrał nas pomimo naszych słabości i ograniczeń. Widocznie dostrzegł w nas pewne przymioty umysłu, woli i serca, którymi chciał się posłużyć, byśmy Mu pomogli zarzucać sieci i zdobywać ludzi dla Jego sprawy, dla Jego Ewangelii. Czyż nasza odpowiedź nie powinna być hojna i całkowicie bezinteresowna? Czy powinniśmy liczyć godziny oddane Jezusowi w Jego służbie oraz w służbie dla naszych braci i sióstr? Naszym powołaniem jest kochać i służyć.
I czy naszą postawą i służbą nie powinniśmy ukazywać piękna powołania kapłańskiego, myśląc również o nowych powołaniach do służby Bożej? Przecież nie jesteśmy ostatnim ogniwem w długim szeregu powoływanych do głoszenia królestwa Bożego. Nie możemy pomijać faktu, że w naszych seminariach pozostaje coraz więcej pustych miejsc. Papież Franciszek powiedział nam podczas ostatniej wizyty ad limina Apostolorum: „Wraz z wami dziękuję Panu, że w minionych dekadach powołał na polskiej ziemi wielu robotników na swoje żniwo. Wielu dzielnych i świętych polskich księży z poświęceniem pełni swoją posługę czy to w swoich Kościołach lokalnych, czy też za granicą i na misjach. Niech jednak Kościół w Polsce nadal niestrudzenie modli się o nowe powołania do kapłaństwa!” (7 II 2014).
2. „Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę” (J 15, 4).
Trwać w Chrystusie to znaczy żyć w głębokiej przyjaźni z Nim. To znaczy postawić Go w centrum naszego życia, a nie na jego peryferiach. To znaczy oddać się bez reszty Jego misji. Taka decyzja i postawa zakładają stałą troskę o nasze życie wewnętrzne, o nasze życie modlitwy, o nasze życie sakramentalne. Powinniśmy w tę najważniejszą sprawę inwestować nasz czas, w przeciwnym wypadku nasza posługa w Kościele staje się jałowa i może przyjąć kształt zwykłego aktywizmu, pozbawionego głębi i ducha. Przypomina nam o tym dobitnie Jan Paweł II w opublikowanych ostatnio „Notatkach osobistych 1962-2003”, wydanych pod znamiennym tytułem: „Jestem bardzo w rękach Bożych”. Ten kapłan, biskup i Papież pilnował jak źrenicy oka swego życia duchowego. Znajdował czas na codzienną modlitwę, medytację, adorację, sprawowaną w największym skupieniu Eucharystię, a także Liturgię Godzin, Różaniec, Drogę Krzyżową, Godzinę Świętą oraz doroczne rekolekcje.
Św. Paweł wzywa nas, abyśmy na nowo rozpalili charyzmat dany nam przez włożenie rąk (por. 2 Tm 1, 6). Tym, który rozpala charyzmat, jest Duch Święty, ale rozpalanie jest także naszym dziełem. Św. Piotr pisze: „Bracia, bardziej jeszcze starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór. To bowiem czyniąc nie upadniecie nigdy” (por. 2 P 1, 10-11). Umacniajmy więc nasze powołanie u źródeł, czerpiąc moc z osobistego spotkania z Panem. To przecież jedyna, pomimo naszych słabości, sprawdzona droga dorastania do ideału chrześcijańskiego życia i kapłańskiej służby.
3. „Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam Ja jestem pośród nich” (Mt 18, 20).
Bł. Jan Paweł II był apostołem jedności. Szukał tego, co łączy: narody, grupy społeczne, religie i różne wyznania chrześcijańskie; wzywał do pojednania, przebaczania i współpracy. Wspomnijmy Asyż czy spotkanie w więzieniu z Ali Agcą.
W szczególny sposób wzywał nas, kapłanów, do jedności, współpracy i miłości. Przypominał, że różnice są ubogaceniem Kościoła, a nie źródłem podziałów i konfliktów. Głosił prawdę Ewangelii z odwagą, ale i z pokorą, docierając do ludzkich serc. W świecie, w którym do głosu dochodzi liberalizm, relatywizm i subiektywizm, Błogosławiony Papież jest dla nas wezwaniem do wierności Chrystusowi i Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła.
Bądźmy, drodzy Bracia, zjednoczeni w Chrystusie i Jego Kościele, zjednoczeni przy Ojcu Świętym Franciszku i zjednoczeni ze swoim biskupem. Niech pokora, zdolność do współpracy i przebaczenie będzie światłem dla naszego życia i kapłańskiej posługi.
Szczególnie wrażliwym miejscem ewangelizacji są dzisiaj media. Dzięki nim możemy także docierać ze słowem Bożym do tych, którzy z różnych powodów nie biorą udziału w życiu wspólnoty parafialnej. Zwróćmy jednak uwagę, aby nie było wśród nas tych, którzy promują w mediach swój subiektywny, jednostronny obraz Kościoła. Obowiązuje nas wszystkich mądra zasada: sentire cum Ecclesia. To przede wszystkim my, kapłani, powinniśmy kochać Kościół i służyć Kościołowi takiemu, jaki jest, bo przecież innego nie ma. Kościół potrzebuje oczyszczenia, ale musimy je zaczynać zawsze od nas samych. Papież Franciszek przypomina nam, że aby reformować struktury na poziomie wspólnoty parafialnej, diecezjalnej i całego Kościoła, powinniśmy zacząć do przemiany naszego serca.
4. „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć” (Mt 20, 28).
Bł. Jan Paweł II jest przykładem, jak służyć Chrystusowi, Jego Królestwu, Jego Kościołowi, Jego chwale i zbawieniu świata. Uczy nas, jak realizować słowa Pana Jezusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).
Służył Kościołowi i światu, milionom i konkretnym ludziom. Służył słowem, modlitwą, pielgrzymkami, cierpieniem, świadectwem wiary i ufności pokładanej w Bogu.
Przypominał o godności człowieka, o świętości życia. Rodzinom mówił: „Rodzino, bądź tym, czym jesteś”. Był blisko chorych, starszych, samotnych, pokrzywdzonych. „Przychodzą do was [kapłanów, zakonników i zakonnic] ludzie udręczeni, poniżeni, zagrożeni w swoim człowieczeństwie. Szukają świadków Przemienienia. Niech ich znajdują w was” (Tarnów, 10 VI 1987, n. 8).
Podkreślał, że służymy Bogu i bliźnim żyjąc w celibacie. Nasze serce musi być przejrzyste i należeć do Pana. Przypominał, że „nie można autentycznie głosić Ewangelii ubogim, nie zachowując właściwego dla swego powołania ubóstwa”; że musimy „być solidarni z narodem. Stylem życia bliscy przeciętnej, owszem, raczej uboższej rodziny” (Szczecin, 11 VI 1987, n. 9). Te słowa przypomniał nam także Ojciec Święty Franciszek podczas wspomnianej wizyty ad limina. W kontekście wezwania, żebyśmy wychodzili na peryferie i szli do tych, którzy czekają na Ewangelię, wskazywał, że taki styl apostolski jest niemożliwy bez ducha ubóstwa i wyrzeczenia. To dzięki niemu stajemy się wolni i wiarygodni, by dawać przekonywujące świadectwo.
5. „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15).
Jako spowiednicy bądźmy miłosierni wobec grzeszników. O tej postawie przypomina nam wielokrotnie Papież Franciszek. Wzywając innych do nawrócenia, pokuty, przemiany, bądźmy sami ludźmi, którzy wciąż pracują nad sobą. Spowiadając innych, sami często i gorliwie się spowiadajmy.
„Musimy codziennie się nawracać, […] to znaczy stale «wyliczać się» wobec Pana naszych serc z naszej służby” – pisał Jan Paweł II w Liście na Wielki Czwartek 1979 r. „Aby być wychowawcą sumień […] musimy sami od siebie wymagać […]. Kapłaństwo jest wymagające” (Lublin 9 VI 1987).
Głosząc miłosierdzie innym, przyjmijmy więc do swego serca i swego kapłańskiego życia miłosierdzie, które przebacza, podnosi, umacnia. Nieśmy nadzieję światu, w którym tak wielu ludzi straciło nadzieję. Pomagajmy ludziom nie lękać się i otwierać drzwi Chrystusowi.
6. „Oto Matka Twoja” (Mt 12, 47).
„Totus Tuus – Cały Twój” – te słowa Jana Pawła II były wyznaniem jego miłości, oddania i zaufania Maryi, Matce Kapłanów. W pierwszym Liście na Wielki Czwartek w 1979 r. pisał: „[…] pragnę, abyście swoje kapłaństwo Jej w szczególny sposób zawierzyli. […] Macie głosić Chrystusa, który jest Jej Synem. […] Macie karmić Chrystusem ludzkie serca. Któż wam pełniej uświadomi, co czynicie, jak nie Ta, która sama Go karmiła” (n. 11). Zawierzmy Maryi nas samych, naszą posługę i tych, do których jesteśmy posłani.
Bracia Kapłani, jeszcze raz dziękujemy wam za waszą codzienną służbę, za waszą wierność, za waszą miłość do Kościoła. Niech w chwilach samotności czy zniechęcenia towarzyszy wam świadomość, że wasza kapłańska posługa jest bezcenna i nie do zastąpienia. Modlimy się za was i sami prosimy o waszą modlitwę, byśmy razem i solidarnie służyli ludowi Bożemu.
Błogosławimy wam, drodzy Bracia!
Podpisali:
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi obecni na 364. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, dnia 13 marca 2014 r.